Νέο Διοικητικό Συμβούλιο στην «ΕΤΑΙΡΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ»

Το νέο εκλεγμένο Διοικητικό Συμβούλιο της, που προέκυψε από τις εκλογές της  9/10/2022, είναι:

Πρόεδρος: Κωνσταντίνος Καρούσος

Αντιπρόεδρος: Παύλος Ναθαναήλ

Γεν. Γραμματέας: Γιώργος Μαρινάκης

Γεν. Έφορος: Δημήτρης Λαμπρόπουλος

Ειδ. Γραμματέας: Γιάννης Βέλλης

Ταμίας: Ελένη Κοντόζογλου – Συκά

Μέλη: Σπύρος Αυλωνίτης, Παναγιώτης Κούρβας, Γιώργος Σταυράκης.

Η «Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών» ιδρύθηκε το 1934 με έδρα την Αθήνα. Σκοπός και έργο της Ε.Ε.Λ είναι η παραγωγή πνευματικού και πολιτιστικού έργου, ενώ παράλληλα αγωνίζεται για τα δικαιώματα των Ελλήνων λογοτεχνών. Μέλη της υπήρξαν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα των Ελληνικών Γραμμάτων. Πρόεδροι της εταιρίας Ελλήνων λογοτεχνών διετέλεσαν ο Γρηγόρης Ξενόπουλος, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Άγγελος Σικελιανός, ο Μιλτιάδης Μαλακάσης, ο Νίκος Βέης και άλλοι.  

Ιδρυτικά μέλη της, οι:

Κωστής Παλαμάς, Ν. Καζαντζάκης, Αν. Τραυλαντώνης, Γαλ. Καζαντζάκη, Άγ. Σημηριώτης, Κώστας Ουρανής, Στρ. Μυριβήλης, Αρ. Καμπάνης, Π. Νιρβάνας, Κ. Βάρναλης, Ρήγας Γκόλφης, Λαύρας Πετιμεζάς, Θρ. Καστανάκης, Σωτ. Σκίπης, Καρθαίος, Όμηρος Μπεκές, Β. Δασκαλάκης, Φ. Κόντογλου, Αντ. Γιαλούρης, Άλκης Θρύλος, Ειρήνη Δημητρακοπούλου, Μυρτιώτισσα, Αθηνά Ταρσούλη, Δημ. Βουτυράς, Ν. Ποριώτης, Ηλ. Βουτιερίδης, Γ. Βλαχογιάννης, Ζαχ. Παπαντωνίου, Σπ. Μελάς, Φώτος Πολίτης, Γ. Δροσίνης, Απ. Μαμμέλης, Αγγ. Σικελιανός, Γ. Δελης, Γ. Αθανασιάδης Νόβας, Τ. Μωραϊτίνης, Π. Χορν, Μ. Σιγούρος, Αλ. Πάλλης, Πετρ. Βλαστός, Άγγ. Τερζάκης, Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, Κ. Μπαστιάς, Στ. Δάφνης, Αιμ. Δάφνη, Κ. Εμμανουήλ, Κ. Παράσχος, Μ. Αυγέρης, Έλλη Δασκαλάκη, Αν. Δρίβας, Μελής Νικολαΐδης, Γ. Κ Σταμπολής, Αθ. Σαραντίδη, Ν. Μπουφίδης, Γιώργος Ροντάκης, Στρατής Δούκας, Χρ. Λεβάντας, Πέτρος Χάρης, Λιλ. Νάκου, Ηλίας Βενέζης, Κώστας Αθανασιάδης, Τάκης Μπαρλάς, Γ. Οικονομίδης, Τέλλος Άγρας. Β. Φρέρης, Θρ. Σταύρου, Γ. Θεοτοκάς, Τάκης Παπατσώνης, Λ. Καρζής, Στ. Σπεράντζας, Μ. Στασινόπουλος, Ιουλία Περσάκη, Μ. Κουντουράς, Λιλή Ίακωβίδη, Λ. Κουκούλας.

Γενναδίου 8 και Ακαδημίας (7ος όροφος), 106 78 Αθήνα, τηλ. 210-3834559 Fax: 210-3820062, e-mail:  eel@otenet.gr

5o West Side Mountains Doc Fest /Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Ηπείρου

Το 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Ηπείρου ή 5ο WEST SIDE MOUNTAINS DOC FEST, όπως έχει γίνει γνωστό, ιδιαίτερα στο εξωτερικό, στα χρόνια της λειτουργίας του, είναι ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ το οποίο εφέτος γιορτάζει τη συμπλήρωση της πρώτης του πενταετίας και πραγματοποιείται σε πόλεις και χωριά της Ηπείρου από τις 6 μέχρι τις 11 Αυγούστου.

Το φεστιβάλ παρέλαβε περίπου χίλιες επτακόσιες ταινίες από 120 χώρες και των πέντε ηπείρων αλλά και την Ελλάδα, που κάθε χρόνο αυξάνονται σε αριθμό, αλλά το σημαντικότερο η ποιότητα τους είναι κάθε χρονιά και καλύτερη. Να σημειωθεί ότι δεκάδες από αυτές έχουν βραβευτεί σε πολλά ξένα Φεστιβάλ.

Κύριος στόχος του είναι η προβολή, ανάδειξη και κατανόηση των βασικών αρχών της κινηματογραφικής τέχνης και έτσι το WEST SIDE MOUNTAINS DOC FEST αναπτύσσει γέφυρες πολιτισμού με όλο τον κόσμο, ενισχύει την αίσθηση της κοινότητας και της διαπολιτισμικής επικοινωνίας, ενώ παράλληλα εκπαιδεύει και εξοικειώνει τον θεατή με την κινηματογραφική τέχνη.

Συγχρόνως, μέσω των επιλογών του και των ειδικών αφιερωμάτων του, προβάλλει κοινωνικά θέματα και έρχεται αντιμέτωπο με στερεότυπα και προκαταλήψεις κάθε μορφής.
Το 5ο WEST SIDE MOUNTAINS DOC FEST ή Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Ηπείρου, είναι ένα πολυήμερο κινηματογραφικό φεστιβάλ το οποίο δέχεται συμμετοχές από όλο τον κόσμο και από δημιουργούς κάθε ηλικίας και εθνικότητας που υποβάλλουν τις ταινίες τους στις επιτροπές μας. Προς την κατεύθυνση αυτή, απορρίπτονται από την διοργάνωση, ταινίες με ακραίες πολιτικές, ρατσιστικές ή θρησκευτικές θέσεις.

ΠΡΟΒΟΛΕΣ 5ου West Side Mountains Doc Fest ή Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Ηπείρου 2022

7 Αυγούστου
“MOYΣΕΙΟ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ” ΕΛΛΗΝΙΚΟ Δήμου Βορείων Τζουμέρκων

ΜΟRE LIFE του Marti Koddenberg
ANTARCTICA του Jivko Konstantinov
TOKEI MAROU του Ζάχου Σαμολαδά
ΖΟRBAS IN VERONA των Δημήτρη Αργυρίου και Αστέρη Κούτουλα

8 Αυγούστου
NAZAIOI Δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων

None but the couds
Vucendol Partridge
Speechless memory
for the sake of children
Walls of life

9 Αυγούστου
ΓΡΑΙΚΙΚΟ Δήμου Κεντρικών Τζουμέρκων

Ψωμί και μια κουβέρτα
Ζεϊμπέκικο στη Βηρυτό
Για λίγο νερό
Οι απέναντι ακτές

11 Αυγούστου
ΑΡΤΑ HOTEL BYZANTINO πρώτη ημέρα

Were the nympyhs live
Sharing Boundaries
return to the last Edem
What happened to Larissa

12 Αυγούστου
ΑΡΤΑ HOTEL BYZANTINO δεύτερη ημέρα

The knights Hart
A declaration of love
Overdrive

Τριήμερ

Τετραήμερο προβολών και απονομές βραβείων στην Αθήνα στις 16 έως και 18 Σεπτεμβρίου, στο Studio New Star Art Cinema, Σπάρτης & Σταυροπούλου 33, Πλ. Αμερικής

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου

Ore remembrake 54,25 min 17:00 μ.μ.
Κέρκυρα το νησί της τηγανίτας 54 min 18:00 μ.μ.
Ο Jorge 30 min 19:20 μ.μ.
Maria’s silence 38 min 20:00 μ.μ.

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου

Bishop tube 30 min 17:00
Hellenic places Eρμούπολη 15 min 17:40
Kύθνος 17:26 min 18:05
Journey to the dream 90 min 18:30

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου

Κάμνω πηλό 16 min 17:30μ.μ.
The south wind 65 min 17:50
Promise Η υπόσχεση 61 min 19:00
Τalia 25,42 min 20: 10

Κυριακή 18 Οκτωβρίου
Τελετή απονομής βραβείων 19:30 μ.μ. 

Νέο Διοικητικό Συμβούλιο στην ΠΑΝΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ Σ.E.

Συγκροτήθηκε στις 15/04/2022 σε σώμα το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΣΕ που προήλθε από τις εκλογές 11.4.2022. Η σύνθεσή του:

Πρόεδρος: Μάκης Κιάμος
Α΄ Αντιπρόεδρος: Μαρίκα Γκόνη
Β΄ Αντιπρόεδρος: Αλέξανδρος Λαμπρίδης
Γενικός Γραμματέας: Σωτήρης Κολιούσης
Ειδικός Γραμματέας: Χριστόφορος Ευθυμίου
Ταμίας: Παύλος Χρήστου
Αναπληρωτής Ταμίας: Ελευθερία Γκαρτζονίκα
Έφορος Τύπου: Χρήστος Τούμπουρος
Έφορος Δημοσίων Σχέσεων: Αντώνης Κοντός
Έφορος Πολιτισμού: Νίκος Ζέκης
Έφορος Πνευματικού Κέντρου: Νατάσα Κοντούλη
Μέλη: Νίκος Γιαννούλης, Κώστας Ζηκόπουλος, Γιάννης Νάκης, Γιώργος Μουσγάς, Μαρίνα Τζάκου, Γιώργος Τζομάκας, Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου, Αλέξανδρος Σπύρου, Ηλίας Χρηστάκος, Γιάννης Βέλλης, Μηνάς Ζέρβας, Δονάτος Γκέλιας, Δημήτρης Σούκης, Κώστας Λιάγκος.

Παγκόσμια αναγνώριση για το Πολυφωνικό Καραβάνι

Με ομόφωνη απόφαση της 15ης Συνόδου της Διακυβερνητικής Επιτροπής χθες, 17 Δεκεμβρίου 2020, το ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟ ΚΑΡΑΒΑΝΙ εγγράφεται στο διεθνή κατάλογο Καλών Πρακτικών Διαφύλαξης Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO! Πρόκειται για την πρώτη, διαχρονικά, εγγραφή από μέρους της Ελλάδας στον συγκεκριμένο κατάλογο και την, μόλις, 25η, συνολικά, από όλο τον κόσμο, από το 2009 ως σήμερα! Ας σημειωθεί ότι στη Σύμβαση της UNESCO για τη διαφύλαξη της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς, συμμετέχουν κι εκπροσωπούνται 180 χώρες!

Μια τεράστια αναγνώριση για το Πολυφωνικό Καραβάνι που αντανακλά και στηρίζεται στο ίδιο το Ηπειρώτικο Πολυφωνικό Τραγούδι! Μια μεγάλη ενθάρρυνση για την Κοινότητα Πολυφωνίας, για όλους όσους πασχίζουν για το σήμερα και το αύριο του πολυφωνικού τραγουδιού.

Να σημειωθεί ότι στην απόφασή του το αρμόδιο όργανο της Σύμβασης συγχαίρει την Ελλάδα για την υποβολή μιας υποδειγματικής υποψηφιότητας, με ένα πρόγραμμα διαφύλαξης που ξεκίνησε χάρη στην πρωτοβουλία των πρωτεργατών της  μη κερδοσκοπικής «Άπειρος» και είναι βαθιά συνδεδεμένο με την κοινότητά του ενώ  ανταποκρίνεται με υποδειγματικό τρόπο στους κινδύνους που απειλούν το πολυφωνικό τραγούδι. Επαινεί, επίσης, για την ιδιαίτερα ευπροσάρμοστη και δημιουργική προσέγγιση που συνέβαλε στην προσαρμογή του πολυφωνικού τραγουδιού σε ένα διαρκώς εξελισσόμενο κοινωνικό πλαίσιο, με τη μετακίνηση από την ύπαιθρο στα αστικά περιβάλλοντα και ενισχύει την ενεργό συμμετοχή νέων ανθρώπων.

Η πρόταση είχε υποβληθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας τον Μάρτιο του 2019. Η πρόταση εγγραφής του Πολυφωνικού Καραβανιού τεκμηριώθηκε από την 22χρονη, ποικιλότροπη και πολύκαρπη δράση του και υποστηρίχθηκε από το σύνολο της κοινότητας πολυφωνίας στην Ελλάδα, συνοδευόμενη, ενδεικτικά, από 100 επιστολές συναίνεσης, παλιών και νέων συνταξιδιωτών του. Πολύτιμη στάθηκε η συμβολή και πέμπονται εγκάρδιες ευχαριστίες στα στελέχη της Διεύθυνσης Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς του ΥΠΠΟΑ Βίλλυ Φωτοπούλου, Γιάννη Δρίνη και Ιωάννα Τζαβάρα που φρόντισαν για την προετοιμασία και την αρτιότητα του φακέλου της πρότασης, σε συνεργασία με τους κυραντζήδες του Πολυφωνικού Καραβανιού Αλέξανδρο Λαμπρίδη και Αλίκη Γκανά.

Το Πολυφωνικό Καραβάνι ξεκίνησε το ταξίδι του το 1998 από ένα παραμεθόριο χωριό, το Πολύδροσο Θεσπρωτίας, εκεί όπου είναι η έδρα της διοργανώτριάς του, αστικής μη κερδοσκοπικής «Άπειρος». Και από τότε, σταδιακά, εξαπλώθηκε σε όλη την παραμεθόρια Ήπειρο, εξακτινώνοντας τις εκδηλώσεις και τις δράσεις του σε Μακεδονία, Θεσσαλία, Κέρκυρα, Αλβανία, Βουλγαρία, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία. Ανέδειξε συστηματικά τα κοινά στοιχεία του πολυφωνικού τραγουδιού δώθε κι απέκει από το σύνορο και τη συνάντηση με τις πολυφωνίες των γειτονικών λαών. Μεγάλο μέρος της δράσης του εστίασε σε μια νέα «άνοιξη πολυφωνίας» στις πόλεις, σε σειρά αστικών κέντρων με επίκεντρο την Αθήνα, προβάλλοντας και διαδίδοντας το ηπειρώτικο πολυφωνικό τραγούδι σε νέους ανθρώπους, θεμελιώνοντας και μεγαλώνοντας διαρκώς μια άτυπη αλλά ζώσα κοινότητα πολυφωνίας.

Το Πολυφωνικό Καραβάνι νιώθει τιμή κι ευγνωμοσύνη για όλους τους συνταξιδιώτες του, όλα αυτά τα χρόνια, για τους ύστατους βιωματικούς ερμηνευτές, τους ακρίτες της πολυφωνίας, για τους ομίλους, τα σχήματα, τις αυτοσχέδιες πολυφωνικές παρέες, για όσους στήριξαν πολύπλευρα τη δράση του – πρόσωπα και φορείς, για όσους κρατάνε το πολυφωνικό τραγούδι ζωντανό και στις πόλεις, μεταλαμπαδεύοντας το ρίγος, το σφρίγος, το πρέπος του στους σημερινούς ιχνηλάτες του, τους αυριανούς σκυταλοδρόμους.

Η μέρα αυτή είναι μέρα χαράς, δικαίωσης και ενθάρρυνσης για όλη την κοινότητα του πολυφωνικού τραγουδιού. Η παγκόσμια αναγνώριση του Πoλυφωνικού Καραβανιού, με την εγγραφή του στις Καλές Πρακτικές, είναι ένα κορυφαίο βήμα προβολής για το Ηπειρώτικο Πολυφωνικό Τραγούδι, ένας κορυφαίος σταθμός στο μεγάλο ταξίδι των φωνών, μια εξαιρετική αφετηρία για τις μελλοντικές διαδρομές του! Γιατί το Πολυφωνικό Καραβάνι είναι ένα ταξίδι που διαρκώς ξαναρχίζει, κάθε φορά πιο υποσχετικό, πιο γενναιόδωρο!

Στοιχεία επικοινωνίας: 

apiros@otenet.gr, 6973 342 113

www.polyphonic.gr

«Pax Nostrum: Εξορύξεις και ανταγωνισμοί ή πράσινη ευημερία και ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο;»

Μεγάλη δημόσια και διεθνή διαδικτυακή εκδήλωση με θέμα: «Pax Nostrum: Εξορύξεις και ανταγωνισμοί ή πράσινη ευημερία και ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο;» διοργανώνουν οι Πράσινοι το Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2020, στις 18.00.

Η τηλε-εκδήλωση θα εστιάσει στο επίκαιρο θέμα των εξορύξεων και των ανταγωνισμών στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα συμμετέχουν Πράσινοι από το ευρωκοινοβούλιο, την Τουρκία και τις ΗΠΑ, με στόχο τη διεκδίκηση της ευημερίας και της ειρήνης για όλους, με παράλληλη προστασία του κλίματος και της θάλασσας.

Εισηγητές θα είναι:

• Niklas Nienass, ευρωβουλευτής Πράσινων, σκιώδης εισηγητής για τα θέματα του Ευρωπαϊκού Ταμείου Δίκαιης Μετάβασης
• Mike Feinstein, Πράσινο Κόμμα των ΗΠΑ, Παγκόσμιοι Πράσινοι
• Alidost Numan, Τούρκοι Πράσινοι
• Νίκος Χρυσόγελος, πρώην ευρωβουλευτής -Greens/EFA
• Γιάννης Παρασκευόπουλος, νομικός
• Κατερίνα Τσουκαλά, διεθνολόγος-αμυντικός αναλυτής
• Γιάννης Λασκαράκης, εκδότης της εφημερίδας «Γνώμη του Έβρου».

Παρέμβαση θα κάνουν:

• Γιάννα Τζανιδάκη, μέλος της Ε.Γ. της πολιτικής κίνησης «Εμείς», πρώην υποψήφια ευρωβουλευτής με το Ποτάμι
• Έλενα Μπότση – Δημ. Πολιτόπουλος, συνεκπρόσωποι των Οικολόγων Πράσινων

Τα ερωτήματα που θα τεθούν είναι:

• Είναι ασφαλής η εξόρυξη υδρογονανθράκων;
• Ποιος «πληρώνει» ένα ατύχημα ή τις συνεχείς διαρροές;
• Το φυσικό αέριο είναι καύσιμο φιλικό στο περιβάλλον;
• Οι εξορύξεις πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι συμβατές με τις δεσμεύσεις της Συμφωνίας του Παρισιού για το Κλίμα και το Green Deal;
• Είναι οικονομικά βιώσιμες οι εξορύξεις σε μεγάλα βάθη;
• Πώς επηρεάζονται άλλοι σημαντικοί τομείς, όπως ο τουρισμός κι η αλιεία;
• Μπορούν να επιλυθούν τα θέματα οριοθέτησης και εθνικής κυριαρχίας μέσα από αυθαιρεσίες και επίδειξη ισχύος ή προϋποθέτουν διάλογο και επίλυση των διαφορών με βάση το Διεθνές Δίκαιο;
• Φέρνουν οι εξορύξεις υδρογονανθράκων ειρήνη, ευημερία και σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο ή αποσταθεροποίηση, δυσβάσταχτους εξοπλισμούς, στρατιωτικοποίηση και εξάρτηση;
• Ποια είναι τα συμφέροντα της ΕΕ, των ΗΠΑ, του NATO, της Ρωσίας αλλά και της Κίνας στην περιοχή;
• Πόσο ρεαλιστικό είναι να υπάρξει πάγωμα ή εγκατάλειψη των σχεδίων έρευνας κι εξόρυξης υδρογονανθράκων;
• Υπάρχει δυνατότητα να καταρτισθεί ένα Πράσινο Σχέδιο για την Ανατολική Μεσόγειο με συμμετοχή όλων των χωρών και κοινωνιών της περιοχής αλλά και διεθνών φορέων;
• Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος της κοινωνίας των πολιτών, των πανεπιστημίων, των κοινωνικά υπεύθυνων επιχειρήσεων και των ΜΜΕ;
• Ποιες πρωτοβουλίες θα μπορούσαν να αναλάβουν άμεσα οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες Πράσινοι;

Οι Έλληνες Πράσινοι έχουν καταθέσει πρόταση ειρήνης και βιωσιμότητας για οριστική επίλυση της αδιέξοδης ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης σε πλαίσιο σεβασμού στο Διεθνές Δίκαιο. Σε κοινή τους δήλωση με τους Τούρκους Πράσινους στις 15 Αυγούστου 2020 ζήτησαν τον οριστικό τερματισμό κάθε νέας έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο ως συνέχεια των πολιτικών εκτιμήσεών τους για την ελληνοτουρκική κρίση, με συγκεκριμένες προτάσεις διεξόδου.

Η διαδικτυακή συζήτηση γίνεται στα πλαίσια της Συνδιάσκεψης των Πράσινων το Σαββατοκύριακο 12 – 13 Δεκεμβρίου 2020, με κεντρικό θέμα τη στρατηγική και την τακτική του κόμματος για το επόμενο διάστημα.

Η εκδήλωση θα μεταδοθεί ζωντανά μέσω Facebook από εδώ:
https://www.facebook.com/events/699658127362377/

Πανηπειρωτικός Σύλλογος Πατρών

3 Doc Fest Ηπείρου

Το 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Ηπείρου ή όπως έγινε γνωστό WEST SIDE MOUNTAINS DOC FEST ξεκίνησε το 2018 με την πρώτη αλλά και την δεύτερη έκδοση του 2019 στο Δήμο Καραϊσκάκη της Ορεινής Άρτας.

Η βασική σκέψη και πρόθεση όσων ασχοληθήκαμε με την ίδρυση του Φεστιβάλ ήταν η δημιουργία ενός σημαντικού πολιτιστικού γεγονότος, σε μία από τις φτωχότερες, αλλά και πλέον δυσπρόσιτες περιοχές της Ευρώπης. Μια περιοχή απίστευτης φυσικής ομορφιάς που ξεκινά από τα Άγραφα και την κοιλάδα του Αχελώου και φτάνει σχεδόν μέχρι την Άρτα. Το φεστιβάλ πέτυχε απόλυτα τους στόχους του και ήδη βρισκόμαστε στην παραμονή της έναρξης της τρίτης του περιόδου. Η περίοδος αυτή του WEST SIDE MOUNTAINS DOC FEST, θα γίνει το πρώτο εικοσαήμερο του Αυγούστου και συγκεκριμένα από τις 5 μέχρι και τις 18 Αυγούστου με τη βασική διαφορά ότι πλέον το φεστιβάλ διογκώθηκε χωροταξικά και εξαπλώθηκε σε όλη σχεδόν την Ήπειρο. Μια εξάπλωση που έγινε πραγματικότητα με τη συμμετοχή των Δήμων Κεντρικών Τζουμέρκων, Βορείων Τζουμέρκων, Πωγωνίου, Πρεβέζης ,Άρτας , φυσικά του Δήμου Καραϊσκάκη, της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, πολλών συλλόγων, Αδελφοτήτων, τοπικών Ομοσπονδιών, του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, αλλά και της εκπροσώπου της Ηπειρωτικής Κοινότητας στην Αθήνα Πανηπειρωτικής Σ.Ε.
Με σκληρή δουλειά και ουσιαστικά ελάχιστους πόρους καταφέραμε το φεστιβάλ να αγαπηθεί από τον κόσμο και να καθιερώνεται κάθε μέρα και περισσότερο, σαν ένα διεθνούς κύρους φεστιβάλ, μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Καταφέραμε να ενισχύσουμε την άποψη, ότι υπάρχουν και άλλες γωνιές της Ελλάδας, που θα μπορούσαν να οικειοποιηθούν και να ενσωματώσουν την κουλτούρα του κινηματογράφου και ειδικά των ταινιών τεκμηρίωσής με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποστασιοποίηση από επιρροές, που έχουμε συνειρμικά συνηθίσει. Καταφέραμε να αποδείξουμε ότι με αφορμή το φεστιβάλ αυτό μπορούν να δημιουργηθούν ευκαιρίες ανάπτυξης θεσμών πολιτισμού, καθώς και εναλλακτικού τουρισμού στον τόπο μας. Ενός τόπου που έχει την ανάγκη να κάνει ένα βήμα μπροστά και να απεγκλωβιστεί από το υποβαθμισμένο πολιτιστικό “status”, που τον κατατρέχει και τον κρατά όμηρο της απαράδεκτης κακογουστιάς και της εμπορευματοποίησης του απόλυτου τίποτε.

ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ ξεκινούν στις 5 Αυγούστου και ώρα 18:00 μέχρι και τις 22:00 με την προφεστιβαλική ημερίδα με θέμα «Ο Διαχρονικός Πολιτισμός στην Ήπειρο». Μια συνεργασία της ΑΜΚΕ Πολιτισμού Κάντο Μεντιτερρανέο και της  Αδελφότητας Πηγιωτών Άρτας.

Συμμετέχουν έγκριτοι Πανεπιστημιακοί, ιστορικοί, αρχαιολόγοι, λογοτέχνες, καλλιτέχνες από τον χώρο των Εικαστικών τεχνών, της Μουσικής, του κινηματογράφου, του Θεάτρου και πολλών άλλων. Οι αρχές του τόπου, οι σύλλογοι κάθε βαθμού, αλλά και οι απλοί πολίτες είναι καλεσμένοι στην εκδήλωση. Έτσι για να… μετρηθούμε και να καταθέσουμε τις απόψεις μας.

ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ 2020

06 Αυγούστου Έναρξη Φεστιβάλ και προβολές στις Πηγές Άρτας, Δήμος Γ. Καραϊσκάκη

07 Αυγούστου προβολές στη Σκουληκαριά Άρτας, Δήμος Γ. Καραϊσκάκη.

08 Αυγούστου προβολές στο Βουργαρέλι, Δήμος Κεντρικών Τζουμέρκων.

09 Αυγούστου Φεστιβαλικές προβολές στον Καταρράκτη, Δήμος Κεντρικών Τζουμέρκων.

10 Αυγούστου προβολές στα Κάτω Ραβένια, Δήμος Πωγωνίου.

11 Αυγούστου προβολές στην Πράμαντα, Δήμος Βορείων Τζουμέρκων.

12 Αυγούστου προβολές στον Βοτανικό Κήπο της Πρέβεζα, Δήμος Πρέβεζας.

13 Αυγούστου Τελετή λήξης στον ιστορικό Cine Ορφέα της Άρτας, Δήμος Αρταίων.

ΜΕΤΑΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

16 Αυγούστου προβολές στην Πωγωνιανή, Δήμος Πωγωνίου.

17 Αυγούστου προβολές στο Ελληνικό, Δήμος Βορείων Τζουμέρκων.

Ακολουθείστε το λινκ για το τρέιλερ του Φεστιβάλ: https://youtu.be/WRyKHXayTbE

ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ 20:30

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ
ΘΑ ΤΗΡΗΘΟΥΝ ΑΥΣΤΗΡA ΤΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚA ΠΡΩΤOΚΟΛΛΑ

ΧΡΗΣΤΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ

Για τα υγειονομικά μέτρα, για το πως θα φτάσουμε στους χώρους προβολής, για θέματα διαμονής και άλλα ομοειδή θέματα στους κατά τόπους Δήμους.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ

Canto Mediterraneo AMKE τηλ: 0030 6955638775, e-mail cantomed@gmail.com                         και στην ιστοσελίδα www.cantomed.eu

Η Εκστρατεία Κατά Των Εξορύξεων Στην Ήπειρο Στις Προστατευόμενες Περιοχές

Ηγουμενίτσα, Σαγιάδα, Καλαμάς, Κεραμίτσα, Βροσίνα

Η αντιπροσωπία των Πράσινων αφιέρωσε την Παρασκευή 10 Ιουλίου, την 8η μέρα Εκστρατείας ποταμό Καλαμά. Το πρωί έφτασε στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας, την πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας, και συναντήθηκε με τους εργαζόμενους στον Φορέα Διαχείρισης Στενών και Εκβολών των Ποταμών Αχέροντα και Καλαμά όπου είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση και αλληλοενημέρωση.

Οι εργαζόμενοι στον Φορέα μίλησαν στους Πράσινους για το αντικείμενο του φορέα, τους έδωσαν έντυπο υλικό και τους ενημέρωσαν για τις περιοχές του δικτύου Natura των δύο ποταμών, Αχέροντα και Καλαμά οι οποίες εκτός από την απαράμιλλη ομορφιά τους αποτελούν τους πλούσιους οικότοπους αξιοσημείωτα πολλών ειδών πανίδας, ορνιθοπανίδας και χλωρίδας, ένας πραγματικός θησαυρός της βιοποικιλότητας για την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Το επιστημονικό προσωπικό του Φορέα εξέθεσε στην αντιπροσωπεία των Πράσινων τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν με τις συμβάσεις περιορισμένου χρόνου με τις οποίες κατά κανόνα προσλαμβάνονται, τη διαρκή εργασιακή ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για το μέλλον τους με το νέο συγκεντρωτικό καθεστώς που διέπει τους φορείς διαχείρισης των προστατευόμενων περιοχών μετά την ψήφιση του νέου «αντιπεριβαλλοντικού» νόμου Χατζηδάκη. Τα εργασιακά αυτά προβλήματα θα πρέπει να λυθούν άμεσα ώστε να μπορέσουν οι εργαζόμενοι να αφιερωθούν στο επιστημονικό τους έργο που είναι πολύ σημαντικό για τη χώρα μας.

Οι Πράσινοι με τη σειρά τους παρουσίασαν τη θέση τους για τις προστατευόμενες περιοχές που είναι να επεκταθούν σημαντικά, να διασφαλίσουμε ότι αυτές μπορούν να καλύψουν τα βασικά οικοσυστήματα και να εγγυηθούμε ότι η προστασία τους λειτουργεί πραγματικά. Η χρηματοδοτική στήριξη προς την κατεύθυνση αυτή θα πρέπει να είναι ανάλογη με τους στόχους προστασίας των οικοσυστημάτων και τον κίνδυνο ανατροπής τους. Ολοκλήρωση όλων των Προεδρικών Διαταγμάτων για τις προστατευόμενες περιοχές και τους υγροτόπους που βρίσκονται σε εξέλιξη, καθώς και νομοθετική ρύθμιση για την προστασία του συνόλου των υγροτόπων.

Μίλησαν επίσης για τις βαριές επιπτώσεις που θα έχει στην Ήπειρο τυχόν υλοποίηση του προγράμματος των εξορύξεων υδρογονανθράκων σε μία έκταση 4.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων, η οποία περιλαμβάνει ποτάμια, προστατευόμενες περιοχές και εθνικά πάρκα. Απειλούνται οι ποταμοί Καλαμάς, Άραχθος και Βοϊδομάτης, οι περιοχές Natura και ζώα που κινδυνεύουν με εξαφάνιση όπως ο λύγκας και η βίδρα. Επιπλέον, απειλείται ο τουρισμός που βασίζεται στη φύση και τα πολιτιστικά μνημεία, ενώ η παραγωγή ποιοτικών τοπικών προϊόντων κινδυνεύει από τη ρύπανση του νερού και του εδάφους.

Στη συνέχεια, την υπόλοιπη μέρα οι Πράσινοι επισκέφτηκαν πραγματικά υπέροχες περιοχές με ανεπανάληπτη ομορφιά που βρίσκονται κοντά στα σύνορα με την Αλβανία, όπως το δέλτα του Καλαμά, τον βάλτο, την Κεστρίνη, το Ράγιο και τη Σαγιάδα, ακολούθησαν τον ρου του ποταμού, ανεβήκαν ψηλά στην Κεραμίτσα, τη Ραβενή, τη Βροσίνα και επέστρεψαν αργά στην Ηγουμενίτσα. Οι περιοχές αυτές διαθέτουν πλούσια φύση και φιλοξενούν πολύ σημαντικές δραστηριότητες του πρωτογενή τομέα, όπως κτηνοτροφικές μονάδες, τυροκομεία, καλλιέργειες εσπεριδοειδών και ζωοτροφής, μελισσοκομία και ιχθυοκαλλιέργειες. Σε πολλά σημεία όπου έγιναν έρευνες για υδρογονάνθρακες είχαν συνομιλίες με κατοίκους, μάρτυρες της επιθετικής και προκλητικής αποικιοκρατικής συμπεριφοράς και αντίληψης της εταιρείας που διεξήγαγε τις έρευνες. Οι κάτοικοι ήταν φανερά εκνευρισμένοι από την προοπτική των εξορύξεων και αρκετά ανήσυχοι για την ποιότητα των νερών τους και την τύχη του τόπους τους.

Πράσινοι: 1η μέρα της εκστρατείας στην Ήπειρο με συνέντευξη Τύπου στα Γιάννενα

«Οι εξορύξεις των υδρογονανθράκων βλάπτουν το περιβάλλον, την οικονομία και την ειρήνη», τόνισαν οι εκπρόσωποι των Πράσινων στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν σήμερα 3/7/20 στα Ιωάννινα, στην αίθουσα της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Ηπείρου.

«Η άποψη ότι δραστηριότητες όπως οι εξορύξεις μπορεί να βελτιώσουν την οικονομία βασίζεται στις απαρχαιωμένες αντιλήψεις για το ΑΕΠ και την άγνοια για το τι σημαίνει βιωσιμότητα. Σύμφωνα με τους Δείκτες Ανθρώπινης Ανάπτυξης που χρησιμοποιεί ο ΟΗΕ, η Ήπειρος συγκαταλέγεται στις περιοχές της Ελλάδας με τις σημαντικότερες προοπτικές ευημερίας», δήλωσε μεταξύ άλλων ο Μιχάλης Τρεμόπουλος, ιδρυτικό μέλος των Πράσινων και πρώην Ευρωβουλευτής. «Η συνέχιση της εξόρυξης και της χρήσης ορυκτών καυσίμων καταστρέφει τα οικοσυστήματα στα οποία βασίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη και δημιουργεί συνθήκες ανταγωνισμού που εκφράζονται ακόμα και με ένοπλες συγκρούσεις για τον έλεγχο των ορυκτών πόρων.

Οι πιο σημαντικές πολιτικές που μπορούν να συμβάλλουν αποτελεσματικά στη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου είναι καταρχήν η εξοικονόμηση ενέργειας -η οποία δυστυχώς δεν υποστηρίχθηκε από τις πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν ως τώρα τη χώρα μας- κι έπειτα οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Ωστόσο, η πραγματική απειλή του κλιματικού χάους, που νοιώθουν οι πολίτες, δεν πρέπει να αποτελεί άλλοθι για την υποβάθμιση των οικοσυστημάτων από έργα ΑΠΕ που δεν σχεδιάζονται με γνώμονα τη σωτηρία του πλανήτη αλλά μόνο για την εξασφάλιση της συνέχισης της υψηλής κερδοφορίας των ενεργειακών κολοσσών».

«Τα ελάχιστα οικονομικά οφέλη που αναμένονται αν υλοποιηθούν οι εξορύξεις θα τα δώσουμε για νέα εξοπλιστικά προγράμματα, ακριβώς για τη στρατιωτική υποστήριξη αυτών των επιλογών. Οι τριβές ήδη έχουν αρχίσει και μπορεί να γίνουν πολύ χειρότερες», ανέφερε ο Αλέξανδρος Γεωργόπουλος, καθηγητής πανεπιστημίου και μέλος του Συμβουλίου των Πράσινων. «Είναι επείγουσα ανάγκη να σταματήσουμε την άντληση και καύση των υδρογονανθράκων διότι απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο από τους στόχους για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής».

«Η Ήπειρος μπορεί να αναδειχτεί σε τόπο-σύμβολο για το παγκόσμιο οικολογικό κίνημα, λόγω της ιστορίας της. Έχουμε υποχρέωση, όπως υπερασπιζόμαστε τον άνθρωπο, τα δικαιώματα των εργαζομένων, των γυναικών, των προσφύγων, να υπερασπιστούμε όλες τις μορφές ζωής, γιατί σε αυτές βασίζεται το μέλλον μας πάνω στον πλανήτη», δήλωσε η Ελένη Καρασαββίδου, ΕΔΙΠ στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και ιδρυτικό μέλος των Πράσινων. «Αντιμετωπίζουμε προβλήματα με τις ΑΠΕ διότι δυστυχώς έχουν εμπλακεί με την υπόθεση μερικές από τις πιο αδίστακτες εταιρείες του κεφαλαίου», συμπλήρωσε.

«Η συνάντηση και η κοινή δράση των «Πειρατών» και των «Πράσινων» δεν είναι μόνο ελληνικό αλλά κυρίως ευρωπαϊκό φαινόμενο. Το κόμμα των Πειρατών συμμετέχει στους Πράσινους», δήλωσε ο Μιχάλης Τσεντσερής, ψυχολόγος και στέλεχος του κόμματος των Πειρατών. «Η κοινωνία της Ηπείρου δεν είναι σύμφωνη και αντιδρά στην προοπτική των εξορύξεων πετρελαίου. Αυτό φαίνεται και από τα πολύ σημαντικά αθλητικά γεγονότα που διοργανώθηκαν κατά των εξορύξεων».

Η πρώτη μέρα της Εκστρατείας των Πράσινων κατά των εξορύξεων στην Ήπειρο θα ολοκληρωθεί με συνεντεύξεις στα τοπικά κανάλια, με τη συνάντηση των εκπροσώπων με τον Δήμαρχο Ιωαννίνων κ. Μωυσή Ελισάφ – τον πρώτο εβραϊκής καταγωγής δήμαρχο της χώρας μας- τον Πρόεδρο του Επιμελητηρίου κ. Δημήτρη Δημητρίου και τον Επικεφαλής της Αντιπολίτευσης του περιφερειακού Συμβουλίου κ. Γιώργο Ζάψα. Αύριο η Εκστρατεία θα συνεχιστεί στους δήμους Ζίτσας και Πωγωνίου, όπου θα γίνουν συναντήσεις με φορείς και πρωτοβουλίες πολιτών κατά των εξορύξεων.

Περισσότερα για τις δράσεις των Πράσινων στο site: https://prasinoi.eu

 

 

Συνέντευξη Τύπου των Πράσινων στα Γιάννενα για τις εξορύξεις στην Ήπειρο

Συνέντευξη Τύπου στα Γιάννενα δίνουν οι Πράσινοι την Παρασκευή 3.7.2020 στις 13.00, στην αίθουσα της ΠΕΔ –Περιφερειακή Ένωση Δήμων Ηπείρου (Ναπ. Ζέρβα 2, 4^ος όρ. Ιωάννινα), ξεκινώντας την εκστρατεία τους στην Ήπειρο ενάντια στις εξορύξεις.

Το νέο κόμμα των Πράσινων θα εστιάσει στις επιπτώσεις από τις εξορύξεις υδρογονανθράκων στο περιβάλλον, την τοπική οικονομία αλλά και την ειρήνη στη Μεσόγειο.

Στη συνέντευξη Τύπου θα πάρουν μέρος οι:

– Αλέξανδρος Γεωργόπουλος, καθηγητής πανεπιστημίου, μέλος του Συμβουλίου των Πράσινων,

– Ελένη Καρασαββίδου, ΕΔΙΠ στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων,

– Μιχάλης Τρεμόπουλος, πρώην ευρωβουλευτής.

Επικοινωνία: 6976448442

Οι Πράσινοι εκφράζουν τη διαμαρτυρία τους κατά των εξορύξεων στην Ελλάδα ξεκινώντας από την Ήπειρο

«Ως Πράσινοι, έχουμε ξεκάθαρη θέση ότι τα ορυκτά καύσιμα, όπως και η πυρηνική ενέργεια, δεν είναι η λύση στο ενεργειακό ζήτημα αλλά αντίθετα το πρόβλημα. Οι εξορύξεις είναι ζημιογόνες για το περιβάλλον και προκαλούν σημαντικά προβλήματα στην υγεία των κατοίκων, στην τοπική οικονομία αλλά και στη δημοκρατία. Φέρνουν κέρδη για τις πολυεθνικές αλλά αυξάνουν τους κινδύνους για πολεμικές εμπλοκές και ενισχύουν τους στρατιωτικούς ανταγωνισμούς.

Η Ήπειρος έχει καταφέρει να κρατήσει ένα μεγάλο μέρος του φυσικού της περιβάλλοντος αλώβητο. Έχει σημαντικές περιοχές που είναι ενταγμένες στο πρόγραμμα Natura 2000 και πλούσια αρχαιολογική κληρονομιά. Έχω διαβάσει θλιβερά δημοσιεύματα, με πανηγυρισμούς για την «ανάπτυξη» του τόπου. Μια πρακτική των ενεργειακών κολοσσών για να «απαλύνουν» τις αντιδράσεις, είναι τα fake news για τις επιπτώσεις και τα «δωράκια» σε παράγοντες και ΜΜΕ. Ως Ηπειρώτης, έχω ζήσει τις αυθαιρεσίες των εταιρειών που γίνονται επιθετικοί σε όσες και όσους δεν αποδέχονται την «αποικιοκρατική» αυτή πραγματικότητα.

Οι Πράσινοι εκφράζουν τη διαμαρτυρία τους κατά των εξορύξεων στην Ελλάδα ξεκινώντας από την Ήπειρο. Με ενημέρωση, στήριξη, διαμαρτυρία και συνεργασία με τα τοπικά κινήματα που θέλουνε την Ήπειρο πράσινη, καθαρή και έτοιμη να πετύχει μια βιώσιμη ευημερία για όλους και όχι μια δήθεν ανάπτυξη, που θα την καταστρέψει».

Γιάννης Βέλλης,
ταμίας των Πράσινων / Γραμματεία
(Ήπειρος)

«Ως μέλος των Πράσινων με καταγωγή από την Ήπειρο θεωρώ πολύ σημαντική τη δραστηριοποίησή μας στο κίνημα ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων. Οι εξορύξεις απειλούν τα οικοσυστήματα και το περιβάλλον, τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής, υπονομεύουν τον τουρισμό της Ηπείρου και θυσιάζουν το μέλλον μας. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την Ήπειρο στο έλεος της εκμετάλλευσης.

Οι Πράσινοι είναι κοντά στην τοπική κοινωνία. Προχωρούμε με δράσεις: περιοδείες, ενημερώσεις και συναντήσεις με φορείς κατά των εξορύξεων. Δηλώνουμε το παρών και ενώνουμε τις φωνές μας με όλους όσους εναντιώνονται σε αυτή την απειλή».

Όλγα Κήκου
μέλος των Πράσινων,
διευθύντρια της οργάνωσης «Compassion in World Farming».

«Είμαστε Οι Πράσινοι Της Αυτονομίας!»

«Είμαστε οι Πράσινοι της αυτονομίας!»

 

Κάθε τελευταία Κυριακή του Μάη οι γιορτές στο Σούλι

Έχοντας την Θεσ(η)πρωτων από τους αρχαίους χρόνους, έτσι και στην Τουρκοκρατία, με τον Διονύσιο φιλόσοφο οι Θεσπρωτοί ξεκίνησαν πρώτοι την επανάσταση.

Ακολούθησε το Σούλι το οποίο τιμάει η Θεσπρωτία και ολόκληρη η Ελλάδα!

Ο «ψηλός φράχτης» από βουνά είναι εκεί και μας περιμένει, να τιμήσουμε τους απλούς ανθρώπους που ανέβηκαν εκεί πάνω, τους σκληρούς μαχητές, που δεν διδάχτηκαν, πατριωτισμό και ελευθερία αλλά βίωναν με αυτό από την γέννα τους.

Οι αξίες αυτές πήγαν από πατέρα σε γιο και από παππού σε εγγόνι.

Ήταν το αυτονόητο για την ζωή τους και το υπερασπίστηκαν σε όλη την ζωή τους πληρώνοντας όχι φόρους με σκυμμένο κεφάλι, αλλά με αίμα της τιμής και της ελευθερίας!

Πολλοί ιστορικοί έγραψαν, διέγραψαν, παραποίησαν την ιστορία, ηθελημένα ή αθέλητα, όμως οι Σουλιώτες έκαναν το χρέος τους, όπως το αισθανόταν.

Γελάστηκαν από πολλούς δικούς μας – δικούς τους, ξεγελάστηκαν και από εχθρούς! Αγράμματοι, έντιμοι και υπερήφανοι όμως, λίγο ψωμί, νερό και μπαρούτι ήθελαν κατά τις μάχες.

Άφησαν παρακαταθήκη την τιμή τους την φιλοπατρία και την παλικαριά, χωρίς φανφάρες και περιαυτολογισμούς. Το Σούλι σαν τόπος έμεινε εδώ, μα τους Σουλιώτες δεν τους χωρούσε πια το Σούλι ούτε ολόκληρη η επανάσταση. Ανέβηκαν στην αιωνιότητα. Έγιναν ιδέα και η αλήθεια του ανθρώπου, για τα ιδανικά της αξιοπρέπειας!

Αν θέλουμε να τιμήσουμε τους Σουλιώτες ας διαβάσουμε πολύ ιστορία, πολύπλευρα και με οδηγό την έρευνα της αλήθειας. Ας σταθούμε ύστερα, να δούμε τα βουνά που περπάτησαν, που θυσιάστηκαν τόσοι δικοί μας άνθρωποι και πατριώτες. Ας σκύψουμε να κοιτάξουμε πού πατάμε στην γη και να πατάμε ελαφριά, διότι κάθε πατημασιά μας, έχει ποτιστεί με αίμα!

Tο Σούλι είναι πλέον μια έννοια πνευματική. Είναι η αντίσταση στην αλλοτρίωση, είναι ο ασυμβίβαστος χαρακτήρας, η αλήθεια του ανθρώπου.
Αν θέλουμε να πάμε στο Σούλι μόνο για να δούμε την θεαματική «αναπαράσταση» και να ακούσουμε μόνο ομιλητές και να δούμε χορούς, ας καθίσουμε σπίτι μας. Αυτό σημαίνει ότι νοερά πρέπει να είμαστε δίπλα τους, να νοιώσουμε τις στερήσεις, την αγωνία, τον πόνο, τον θάνατο, τις θυσίες, για να νοιώσουμε ότι είμαστε σε τόπο προσκυνήματος της ελευθερίας!  Και ας προβληματιστούμε…

Είμαστε ικανοί να δρέψουμε τους καρπούς αυτής της ελευθερίας ή ολισθαίνουμε κάθε μέρα σε κατηφορικές ατραπούς χάνοντας τις αξίες μας, την  ιστορία μας, την γη μας και την ίδια την ελευθερία μας; Ας σκεφτούμε!

«Σούλι-Πηγάδια

Κάθισα λίγο να δουν τα μάτια της ψυχής μου τους ήρωες, να αναπνεύσω από τον καθάριο αέρα ηρώων. Να κοιτάξω πίσω και να μαζέψω κομμάτια της ιστορίας, να μαζέψω ό,τι απόμεινε, ό,τι χωράει η ψυχή του ανθρώπου. Να μαζέψω μια χούφτα λεύτερου αέρα που ‘μεινε -αν έμεινε- να τον κρατήσω μέσα μου, να πετάξω, προτού λείψει από της καθημερινότητας τα μικρά που βρήκαν την ιερή γη.Και να πάω…μα εδώ θα είμαι!»
Σωτήρης Λ. Δημητρίου

Αναγνωρίστηκαν από τον Άρειο Πάγο οι Πράσινοι

Μια νέα ελπίδα σε μια μαύρη μέρα για το περιβάλλον
Την ίδια στιγμή που περνούσε από τη Βουλή το νομοσχέδιο για περιβάλλον, που συγκέντρωσε τόσες αντιδράσεις, οι «Πράσινοι» περνούσαν την πόρτα του Αρείου Πάγου. Το ενωτικό κόμμα των Πράσινων, που έκανε το ιδρυτικό του συνέδριο ψηφιακά την πρώτη ημέρα της Άνοιξης, στις 21 Μαρτίου, έχει πια αναγνωριστεί και τυπικά. Με την πρώτη ευκαιρία που χαλάρωσε ο αποκλεισμός, κατάθεσαν στον Άρειο Πάγο σχετικό αίτημα, το οποίο υποστηριζόταν από τα 244 ιδρυτικά μέλη, που είχαν υπογράψει την ιδρυτική διακήρυξη.
«Μια νέα ελπίδα γεννήθηκε σε μια μαύρη μέρα για το περιβάλλον», δηλώνει ο συν-Εκπρόσωπος των Πράσινων Ευάγγελος Αστυρακάκης -Ασλάνης. «Το αντιπεριβαλλοντικό νομοσχέδιο στηρίχθηκε μόνο με ψήφους της Νέας Δημοκρατίας, αναδεικνύοντας την πολιτική της απομόνωση. Αυτή η πολιτική απομόνωση δίνει τον τόνο για την ανατροπή του νόμου αυτού από μια προοδευτική πλειοψηφία με καταλύτη τους Πράσινους, αυτόνομους και με ένα φρέσκο άνεμο πολιτικής συμπεριφοράς στην επόμενη Βουλή».
«Είμαστε τυπικά, οργανωτικά και πολιτικά έτοιμες κι έτοιμοι να εκφράσουμε τους πολίτες και να ανταποκριθούμε στην πρόκληση των εθνικών εκλογών, ακόμα κι αν αυτές γίνουν πρόωρα», δηλώνει η συν-Εκπρόσωπος των Πράσινων, Αλία Παπαγεωργίου. «Χρειάζονται παρεμβάσεις με μια άλλη πολιτική κουλτούρα που εκφράζεται ήδη σε ένα τμήμα της κοινωνίας».
Στη φωτογραφία, μέλη της Γραμματείας και του Συμβουλίου έξω από τον Άρειο Πάγο, όπου κατέθεσαν τον σχετικό φάκελο, με καταστατικό και προγραμματικές θέσεις, αφού εξετάστηκε και έγινε δεκτό το αίτημα της αναγνώρισης του πολιτικού κόμματος των Πράσινων.
Τα μέλη της Γραμματείας αποτελούν οι Ευάγγελος Αστυρακάκης-Ασλάνης και Αλία Παπαγεωργίου (Συνεκπρόσωποι), ο Αριστείδης Παπαδάκης (Συντονιστής), ο Γιάννης Βέλλης (Ταμίας) και οι Αθανάσιος Γούναρης και Μαρία Καβούρη (Μέλη). Αναπληρωματικά μέλη της Γραμματείας είναι οι Κατερίνα Βουτυράκη, Ρούλα Καστρινάκη, Κώστας Λουκέρης και Μιχάλης Τρεμόπουλος.
Μέλη του Συμβουλίου είναι οι: Αλέξανδρος Γεωργόπουλος, Έφη Δόδουρα, Ελεονώρα Ζώτου, Αντώνης Καλογεράκης, Γιώργος Κανέλλης, Κώστας Μαριόγλου, Κατερίνα Ντελλή, Μιχάλης Παναγιωτίδης, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Γιάννης Παρασκευόπουλος, Άννα Ριτσατάκη, Λορέτα Σπάχο, Οδυσσέας Χιλιτίδης και Νίκος Χρυσόγελος. Αναπληρωματικά μέλη του Συμβουλίου οι Νίκος Γαγγιολάκης, Θανάσης Καρυάμης και Γιάννα Νίκης Σαραντοπούλου. https://prasinoi.eu

 

Οι πράσινες ιδέες κυκλοφορούν!

Περήφανοι για το πρώτο ηλεκτρονικό συνέδριό τους οι Πράσινοι
Το πρώτο ηλεκτρονικό συνέδριο και μάλιστα Πράσινο υλοποιήθηκε στη χώρα μας, σε μια εποχή που ο κορονοϊός επιβάλλει την απαγόρευση της κυκλοφορίας.
Πρόκειται για το ιδρυτικό συνέδριο του ενιαίου Πράσινου κόμματος της Ελλάδας που πραγματοποιήθηκε στις 21-22 Μαρτίου, συνενώνοντας δυνάμεις από τον ευρύτερο οικολογικό χώρο. Στη σχετική πρωτοβουλία, που συγκροτήθηκε τον περασμένο Νοέμβρη, συμμετέχουν ήδη τα κόμματα «Πράσινοι -Αλληλεγγύη» και «Κόμμα Πειρατών Ελλάδας», το «Οικολογικό Δίκτυο», πρώην στελέχη άλλων κομμάτων, οι δύο πρώην ευρωβουλευτές του χώρου, αυτοδιοικητικοί και ενεργοί πολίτες που ενστερνίζονται τις πράσινες αξίες και την αυτονομία της πολιτικής οικολογίας.
«Οι Πράσινες ιδέες κυκλοφορούν!», δηλώνει ο νέος συν-εκπρόσωπος των Πράσινων Ευάγγελος Αστυρακάκης-Ασλάνης. «Οι Πράσινοι είναι πλέον εδώ, με δυνατή φωνή, προτάσσοντας την προστασία της ανθρώπινης υγείας και του περιβάλλοντος, τη βιώσιμη ευημερία, τη συμμετοχική δημοκρατία, τον σεβασμό της ανθρώπινης ποικιλομορφίας, τη δράση απέναντι στην κλιματική κρίση, την κοινωνική ανισότητα και τη μισαλλοδοξία».
«Επιλέξαμε την πρώτη μέρα της Άνοιξης για να πραγματοποιήσουμε το ιδρυτικό μας συνέδριο. Η δραματική διεθνής συγκυρία με τον κορονοϊό μας βρήκε έτοιμες και έτοιμους να το μετατρέψουμε στο πρώτο πολιτικό συνέδριο που γίνεται εξ ολοκλήρου ψηφιακά. Και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό», δηλώνει η δεύτερη συν-εκπρόσωπος των Πράσινων Αλία Παπαγεωργίου.
Το διήμερο ιδρυτικό Συνέδριο των Πράσινων πραγματοποιήθηκε εξ ολοκλήρου διαδικτυακά, με μεγάλη συμμετοχή των μελών, από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Τα μέλη της πρωτοβουλίας για ένα ενιαίο Πράσινο κόμμα υιοθέτησαν προγραμματικές θέσεις και καταστατικό αλλά και ανέδειξαν ηλεκτρονικά τα όργανα του κόμματος!
Μέσα από την ηλεκτρονική διοργάνωση, οι Πράσινοι πέρασαν ήδη από τη θεωρία στην πράξη, επιτυγχάνοντας μηδενικά απόβλητα και δραματική μείωση του ανθρακικού αποτυπώματος του Συνεδρίου, ενώ παράλληλα διασφάλισαν ίσους όρους για τη συμμετοχή μελών από απομακρυσμένες γεωγραφικές περιοχές.
Τα μέλη υιοθέτησαν κείμενο Διακήρυξης και συζήτησαν μεταξύ άλλων για την υγεία, την οικονομία, την ενέργεια, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, την εξωτερική πολιτική, την πολιτική συγκυρία, τις εξορύξεις υδρογονανθράκων και την Παιδεία. Υιοθέτησαν, επίσης, ψηφίσματα που αφορούν την αντιμετώπιση της πανδημίας, τη διαχείριση της προσφυγικής κρίσης, τα απορρίμματα κ.α.
Πιο αναλυτικά:
Στο Συνέδριο των Πράσινων συζητήθηκαν και εγκρίθηκαν, εκτός από το καταστατικό, και αναλυτικές Προγραμματικές Θέσεις 170 σελίδων, οι οποίες θα τύχουν περαιτέρω επεξεργασίας από ειδικές Θεματικές Ομάδες, μέχρι το δια ζώσης Συνέδριο, που θα οργανωθεί μετά τη λήξη των μέτρων για τον κορονοϊό. Ανέδειξαν, επίσης, 24μελές Συμβούλιο και 6μελή Γραμματεία, που θα καταθέσει το συντομότερο αίτηση στον Άρειο Πάγο για την ίδρυση του κόμματος των Πράσινων.
Τα μέλη της Γραμματείας αποτελούν οι: Ευάγγελος Αστυρακάκης-Ασλάνης και Αλία Παπαγεωργίου (Συν-Εκπρόσωποι), ο Αριστείδης Παπαδάκης (Συντονιστής), ο Γιάννης Βέλλης (Ταμίας) και οι Αθανάσιος Γούναρης και Μαρία Καβούρη (Μέλη). Αναπληρωματικά μέλη της Γραμματείας είναι οι Κατερίνα Βουτυράκη, Ρούλα Καστρινάκη, Κώστας Λουκέρης και Μιχάλης Τρεμόπουλος.
Τα Μέλη του Συμβουλίου αποτελούν οι: Αλέξανδρος Γεωργόπουλος, Έφη Δόδουρα, Ελεονώρα Ζώτου, Αντώνης Καλογεράκης, Γιώργος Κανέλλης, Κώστας Μαριόγλου, Κατερίνα Ντελλή, Μιχάλης Παναγιωτίδης, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Γιάννης Παρασκευόπουλος, Άννα Ριτσατάκη, Λορέτα Σπάχο, Οδυσσέας Χιλιτίδης και Νίκος Χρυσόγελος. Αναπληρωματικά μέλη του Συμβουλίου οι Νίκος Γαγγιολάκης, Θανάσης Καρυάμης και Γιάννα Νίκης Σαραντοπούλου.
Στο Συνέδριο εγκρίθηκαν τρία ψηφίσματα που προτάθηκαν από τα μέλη και αφορούν: α) στην ασφάλεια και την προστασία των προσφύγων και των νησιωτών από την πανδημία του κορονοϊού, β) σε προτάσεις για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας στην οικονομία και στην εργασία και γ) στη ματαίωση της επέκτασης του ΧΥΤΑ Φυλής.
Το διαδικτυακό Συνέδριο των Πράσινων είναι το πρώτο ιδρυτικό συνέδριο κόμματος στην ιστορία που έχει πραγματοποιηθεί με αυτό τον τρόπο! Τα μέτρα για τον περιορισμό της εξάπλωσης του κορονοϊού δεν τους εμπόδισαν να ιδρύσουν ένα νέο πολιτικό φορέα, που φιλοδοξεί να εξελιχθεί σε ένα μαζικό Πράσινο κόμμα της Ελλάδας. Αντίθετα τους έδωσαν την ευκαιρία να οργανώσετε ένα συνέδριο με εξαιρετικά μεγάλη συμμετοχή, της τάξης του 75% των εγγεγραμμένων μελών καθώς και ζωντανή δημόσια μετάδοση του μεγαλύτερου μέρους του, με σχεδόν μηδενικό περιβαλλοντικό αποτύπωμα!
Περισσότερα: https://prasinoi.eu

Ο πολέμαρχος Κίτσος Τζαβέλλας

Σούλι το 1801 – Αθήνα 9 Μαρτίου 1855

Γράφει ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου

Τακτικό μέλος της «Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών»

Οι Τζαβελλαίοι καταγόμενοι από την Ντράγανη ή Δράγανη (Αμπελιά) Θεσπρωτίας απόγονοι του Παπα-Ζάχου (παπα-Ζαχαρίας), ήταν από τις ηγετικές οικογένειες που ίδρυσαν αρχικά το χωριό του Σουλίου, από τις οποίες ξεκίνησε και ο προεπαναστατικός αγώνας και συνεχίστηκε με την επανάσταση του 1821.
Ο Κίτσος Τζαβέλλας ήταν δευτερότοκος γιος του Φώτου και εγγονός του Λάμπρου Τζαβέλα και της Μόσχως. Μετά την συνθηκολόγηση του 1803 οι Σουλιώτες έφτασαν στην Πάργα και μετά στην Κέρκυρα, όπου μεγάλωσε ο Κίτσος, με τις ιστορίες του Σουλίου που είχαν γίνει θρύλος.
Στις 12 Δεκεμβρίου1820 οι Σουλιώτες ξαναγύρισαν στο Σούλι όπου τους παραχωρήθηκε το κάστρο της Κιάφας από τον Αλή Πασά. Ήδη ο Αλής ήταν σε πόλεμο με τον Σουλτάνο και αναγκασμένος να υπερασπιστεί το πασαλίκι του, υποσχέθηκε στους Σουλιώτες ότι θα τους επιτρέψει να γυρίσουν για πάντα στο Σούλι, αρκεί να τον βοηθήσουν κατά του Σουλτάνου. Ο Κίτσος Τζαβέλας υπέγραψε κι αυτός τη συμφωνία με τους Τουρκαλβανούς, όντας τότε 19 χρονών και ήδη μυημένος Φιλικός. Μετά την ήτα και τον θάνατο του Αλή από τον Χουρσίτ, ο δεύτερος επιτέθηκε κατόπιν εναντίον των Σουλιωτών, με 14.000 πεζούς και ιππικό, έναντι 1.000 Σουλιωτών και παρασουλιωτών πολεμιστών. Φεύγοντας ο Χουρσίτ στις 17 Ιουνίου 1822, άφησε τον Ομέρ Βρυώνη με Μουχουδάρη και 6.000 τουρκαλβανούς που επιτίθενται στο Ναυαρίκο, ο δε Αλβανός αρχηγός Σιλιχτάρ Μπόδας επιτίθεται στην Κιάφα. Ο Κίτσος Τζαβέλλας συμμετέχει και διακρίνεται στις επιχειρήσεις για την άμυνα της Κιάφας.
Η στέρηση εφοδίων και η λειψυδρία, η καταστροφή στο Πέτα και η χωρίς νίκη, μάχη της Σπλάντζας, με τον θάνατο του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, ανάγκασε τους Σουλιώτες σε αξιοπρεπή συνθηκολόγηση και εγκαταλείπουν πια οριστικά το Σούλι για τα Επτάνησα. Στις 2 Σεπ 1822, οι Σουλιώτες και μαζί τους ο Κίτσος Τζαβέλας έφυγαν απ’ εκεί στα Νοτιότερα μέτωπα, από όπου συνέχισαν τον αγώνα εναντίον των Τούρκων.
Πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου από 20 Οκτ – 31 Δεκ 1822, η συμβολή των Σουλιωτών και ιδιαίτερα των οπλαρχηγών Κίτσου Τζαβέλλα και Μάρκο Μπότσαρη, ήταν μεγάλη.
Μελανό σημείο στον αγώνα διάφορες αντιζηλίες εκ των οποίων μία μας περιγράφει ο Κωνσταντίνος Μεταξάς έπαρχος, στα απομνημονεύματα του, για διχόνοιες και αντιζηλίες μεταξύ των οπλαρχηγών. Λίγους μήνες πριν η κυβέρνηση είχε προβιβάσει τον Μάρκο Μπότσαρη στο βαθμό του στρατηγού. Αυτό δυσαρέστησε τους Τζαβελλαίους και τους άλλους οπλαρχηγούς, που θεώρησαν την προαγωγή του Μάρκου σαν αρχηγεία, κάτω από την οποία ήταν υποχρεωμένοι να υπηρετήσουν οι άλλοι οπλαρχηγοί, πράγμα που κανένας δεν δεχόταν. Μεσολαβεί ο Μεταξάς και δίνει αμοιβαίες εξηγήσεις (όπως γράφει). Για να λείψουν οι αντιζηλίες που εκδηλώθηκαν ανάμεσα στους συμπατριώτες του, ο Μάρκος προσκάλεσε τους Σουλιώτες και, αφού τους τόνισε ότι το μόνο που έχει σημασία στην περίσταση ήταν η ομόνοια για να αντιμετωπίσουν ενωμένοι τον τρομερό κίνδυνο που τους απειλούσε, έσκισε το δίπλωμα της στρατηγίας σε μικρά κομματάκια και τα σκόρπισε στα πόδια τους, με τα λόγια : «Όποιος είναι άξιος παίρνει το δίπλωμα αύριο μπροστά στον εχθρό». Πήγε από την ανατολική πλευρά ο Κίτσος Τζαβέλλας και ο Μάρκος με τους δικούς του μπήκε την νύχτα στο στρατόπεδο του Τζελαντίν μπέη σφάζοντας τουρκαλβανούς. Θέλοντας να πιάσει ζωντανό ή να σκοτώσει τον Τζελαντίν μπέη, ενώ συνέχισε να σφάζει τραυματισμένος στον βουβώνα, πυροβολήθηκε στο μέτωπο. Ο θάνατος του Μάρκου θεωρήθηκε εθνική συμφορά.
Μεσολόγγι, Οκτώβρης 1823, ο Κίτσος Τζαβέλλας στήνει με 300 άνδρες ενέδρα και οι Τούρκοι χάνουν 350 ιππείς ενώ αφήνουν πολλά λάφυρα. Γρήγορα φαίνεται η πολεμική ιδιοφυΐα του Κίτσου Τζαβέλλα και γίνεται γνωστός στην επαναστατημένη Ελλάδα.
Ο Κίτσος Τζαβέλλας μαζί με τους Σουλιώτες είχε σημαντική συνεισφορά στην μάχη της Άμπλιανης όπου επωφελούμενος την δυσχερή θέση του εχθρού, επιτέθηκε την στιγμή που έπρεπε με τους άνδρες του και ανάγκασε τους Οθωμανούς σε άτακτο φυγή.
Στις 7 Απρίλη 1825 τα κυριότερα ελληνικά σώματα που είχαν σταλεί για να αντιμετωπίσουν τους Αιγυπτίους του Μπραΐμη, ήταν του Καραϊσκάκη, του Δράκου, του Κώστα Μπότσαρη και του Κίτσο Τζαβέλλα. Απέναντι σε έναν πολυάριθμο, πάνοπλο και οργανωμένο στρατό.
Στις 7 Αυγούστου 1825 μπήκε στο πολιορκημένο Μεσολόγγι και όταν ο Κιουταχής απείλησε το μικρό νησί Κλείσοβα το Μάρτιο του 1826 ο Τζαβέλλας έσπευσε με λίγους άνδρες να ενισχύσει την άμυνά του.

 

Ο Κίτσος Τζαβέλας, λιθογραφία του 1840

Πρωταγωνίστησε κατά την Έξοδο του Μεσολογγίου επικεφαλής 2.500 ανδρών, από τους οποίους σώθηκαν μόνο 1.300 και κατέφυγε στα Σάλωνα (Άμφισσα). Το 1827, πολέμησε στην Αττική με τον Γ. Καραϊσκάκη, μετά το θάνατο του οποίου διορίστηκε αρχηγός του στρατοπέδου στον Πειραιά.
Ο Κίτσος Τζαβέλλας διετέλεσε πληρεξούσιος των Σουλιωτών στη Γ΄ Εθνοσυνέλευση
το 1827 και ήταν σώφρων και αμετακίνητος στα εθνικά θέματα.
Το 1828 έγινε από τον Ιωάννη Καποδίστρια, χιλίαρχος της Α΄ χιλιαρχίας, με πεντακοσίαρχους τους Χρήστο Φωτομάρα και Γιαννούση Πανομάρα.
Τον Αύγουστο του 1828, εκστρατεία του Κίτσου Τζαβέλλα στην Κεντρική Στερεά με 1.400 συνολικά άνδρες. Με ενίσχυση Α΄ πεντακοσιαρχία του Χρ. Φωτομάρα άνδρες του τοπικού οπλαρχηγού Γιάννη Φαρμάκη κ.α., υπό τον Κίτσο Τζαβέλλα έγιναν σκληρές μάχες με τα τουρκικά στρατεύματα και επέτυχαν σημαντικές νίκες. Μαζί δε με την Γ΄ χιλιαρχία υπό τον Ι. Στράτο πετυχαίνουν νέες σημαντικές νίκες και εδραιώνουν την ελληνική κυριαρχία στο μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής Στερεάς. Αφού ενώθηκαν και με άλλες τοπικές ελληνικές δυνάμεις, απελευθέρωσαν ολόκληρη την περιοχή του Καρπενησίου, Φθινόπωρο 1828.
Τον Μάρτιο του 1829 ο Κίτσος Τζαβέλλας κατευθύνεται προς την Ναύπακτο και ενώνει τις δυνάμεις του με Νικολό, Χριστόδ. Χατζηπέτρο, Σπηρομήλιο, Γ. Βάγια όπου είχε φτάσει και ο Μιαούλης με την φρεγάτα «Ελλάς». Από στεριά και θάλασσα, καταλαμβάνουν πρώτα στις 13 Μαρτίου 1829 το Αντίρριο, όπου παραδίνεται η φρουρά του και συνεχίζουν προς την Ναύπακτο, όπου ήταν ο Κιορ Ιμπραήμ πασάς με 5.000 πολεμιστές. Μετά λίγων ημερών πολιορκία, αναγκάστηκαν οι Οθωμανοί, να υπογράψουν ανακωχή. Στις 18 Απριλίου στο Ιτς Καλέ κυμάτιζε η σημαία της ελεύθερης Ναυπάκτου οι Τούρκοι αποχώρησαν στις ως τις 22 Απριλίου.
Ο Κ. Τζαβέλλας είχε συνταχθεί με τον Ι. Καποδίστρια και μετά τη δολοφονία του στις 27 Σεπτεμβρίου 1831, αναμίχθηκε στις συγκρούσεις που ακολούθησαν. Τον Σεπτέβρη του 1833 ο Κίτσος φυλακίστηκε, μαζί με τον Θεόδωρο και Γενναίο Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα από την αντιβασιλεία. Αργότερα, που ο Όθων απέκτησε ισχυρά ερείσματα στους Σουλιώτες, διόρισε υπασπιστές του τον Κίτσο Τζαβέλα και τον Νότη Μπότσαρη. Ο Κίτσος Τζαβέλλας, μαζί με τον Γενναίο Κολοκοτρώνη, τον Κώστα Μπότσαρη και το Γεώργιο Κουντουριώτη, είχαν κουραστεί, από τους κινδύνους και απογοητεύσεις όσες φορές είχαν αντιστρατευτεί το καθεστώς. Αναζήτησαν την ηρεμία και ασφάλεια στη βασιλική προστασία.
Ας σημειωθεί εδώ ότι η Φωτεινή Τζαβέλλα, αδερφή του Κίτσου είχε παντρευτεί τον Γενναίο Κολοκοτρώνη, γιο του Γέρου του Μωριά. Είχε δε, διατελέσει και κυρία επί των τιμών στη βασιλική αυλή του Όθωνα.
Ο Κ. Τζαβέλλας έφτασε τότε στο βαθμό του υποστρατήγου.

Στις 6 Αυγούστου 1844 ο Κωλέττης σχηματίζει κυβέρνηση, με Υπουργό Στρατιωτικών το Κίτσο Τζαβέλλα. Στις 7 Σεπτεμβρίου 1847, μία εβδομάδα μετά το θάνατο του Κωλέττη, (31 Αυγ 1847) , ο Όθων αποφάσισε να διατηρήσει στην κυβέρνηση το κόμμα του εκλιπόντος Κωλέττη, αναθέτοντας την πρωθυπουργία στον Υποστράτηγο Κίτσο Τζαβέλα.
Ο στρατηγός Κίτσος Τζαβέλλας, ήταν Σουλιώτης πολέμαρχος με μεγάλη δράση στον επαναστατικό αγώνα, είχε εκπροσωπήσει τους Σουλιώτες σε πολλές εθνικές συνελεύσεις και είχε διατελέσει βουλευτής και γερουσιαστής (1827,1847) όπως είχε διατελέσει επί μακρόν υπασπιστής του Βασιλέως, αλλά και ήταν αγράμματος καθ’ ολοκληρίαν. Ο μεγάλος αυτός Σουλιώτης ήρωας είχε πλήρη και μετριόφρονα επίγνωση του εαυτού του. Είχε αρνηθεί ήδη , τρία χρόνια πρωτύτερα, να γίνει Υπουργός, όπως αναφέρει ο Α. Γούδας στους «βίους παράλληλους».
Η εξάμηνη πρωθυπουργία του Κίτσου Τζαβέλλα ( 7 Σεπτεμβρίου 1847 – 7 Μαρτίου 1848 ) συνέβη εν μέσω αναταραχών από ανταρτικά κινήματα που δρούσαν από την εποχή του Κωλέττη.
Ο Κ. Τζαβέλας παραιτήθηκε από πρωθυπουργός στις 6 Μαρτίου 1848.
Το 1854, στην Ήπειρο έλαβε χώρα μεγάλο επαναστατικό κίνημα, με απανωτές επιτυχίες υπέρ των επαναστατών. Στο πλευρό των επαναστατών προσέτρεξαν παλαίμαχοι Ηπειρώτες, μεταξύ των πρώτων και ο Κίτσος Τζαβέλλας. Η πορεία των γεγονότων ανέδειξε αδιαφιλονίκητο αρχηγό των ελληνικών δυνάμεων τον Κ. Τζαβέλλα. Μετά όμως την 12 Απριλίου έγινε εμφανής η έλλειψη συντονισμού των επιχειρήσεων των επαναστατών, που αντιμετώπιζαν κατά πολύ υπέρτερες δυνάμεις. Σύμμαχοι των Τούρκων φανερά η Αγγλία και η Γαλλία, ως και ναυτικό αποκλεισμό της Ελλάδος με την κατοχή του Πειραιά.
Η Ελληνική κυβέρνηση αναγκάστηκε να σταματήσει την βοήθεια που χορηγούσε ανεπίσημα και να διατάξει την αποχώρηση των ελλήνων αξιωματικών. Η μαζική τουρκική επίθεση στο στρατόπεδο Πέτα στις 13 Απρ 1854 έκρινε και την τελική έκβαση της επανάστασης. Οι Σουλιώτες συνέχισαν να μάχονται στα Πέντε Πηγάδια μέχρι τις 6 Μαΐου που συμφωνήθηκε η αμνήστευση τους.
Ο Κίτσος Τζαβέλλας όπου είχε αναλάβει την αρχηγία όλου του Αγώνος, αφού είδε τις ελπίδες του να χάνονται, πέθανε στην Αθήνα 9 Μαρτίου 1855, όπως λέγεται, από μαρασμό. Το πατρικό όπου γεννήθηκε ο Κίτσος, (οικία Λάμπρου Τζαβέλλα) δεσπόζει και σήμερα στο Βορειοδυτικό μέρος του Σουλίου, όπου με προσωπικό αγώνα μόχθο και κόστος, αναστηλώνουν οι σημερινοί απόγονοι, υποστράτηγος ε.α. Λάμπρος Τζαβέλλας με τον υιό του Κώστα.

*Βασική πηγή το βιβλίο: «Ο ΚΙΤΣΟΣ ΤΖΑΒΕΛΑΣ» του Θεσπρωτού συγγραφέα,
κ. ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΚΟΡΕΖΗ Στρατηγού ε.α.
-Ανάργυρος Φαγκρίδας, «ΣΟΥΛΙ ΤΟ ΟΡΜΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΡΟΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ»,
-Μονογραφία του περιοδικού «ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ», 2003
-Ελευθεροτυπία, Περιοδικό Ιστορικά, «Η έξοδος του Μεσολογγίου», τεύχος 180, 10 Απριλίου 2003.
-Νικόλαος Κ. Κασομούλης, Απομνημονεύματα της Επαναστάσεως των Ελλήνων
1821-1833, Εκδ. Χ. Κοσμαδάκη
-Κωνσταντίνος Ν. Ράδος, Οι Σουλιώται και οι Αρματολοί εν Επτανήσω, 1916
-Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1971
-Σπυρίδων Τρικούπης, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, 1978
-Κ.Α.Βακαλόπουλος, Ιστορία του Βόρειου Ελληνισμού, 1992
-Γεωργίου Ρούσσου, Νεώτερη Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1975
-Εκδοτική Αθηνών, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, 1975
-Διονύσιος Α. Κόκκινος, η Ελληνική Επανάστασις, 1974
-Παν. Αραβαντινός , Χρονογραφία της Ηπείρου, Τόμοι Α, Β, Αθήνα 1856.
-Ιωαν. Λαμπρίδης , Ηπειρωτικά μελετήματα, Ιωάννινα 1971
-Αρχεία Λάζαρου και Γεωργίου Κουντουριώτη, τ. 8ος , 1827

 

Πρώτα βραβεία Λογοτεχνίας στον Σωτήρη Λ. Δημητρίου

Βραβεύεται και για τα βιβλία του!
Πανελλήνιος – Παγκύπριος λογοτεχνικός διαγωνισμός
Παρασκευή 13 Νοέμβρη 2019 έγιναν οι βραβεύσεις σε διαγωνιζόμενους λογοτέχνες.
Στην αίθουσα απονομής τιμητικών διακρίσεων της «Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, έγινε φέτος η απονομή βραβείων και επαίνων της παλαιότερης στην Ελλάδα, «Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών» στην Αθήνα.
Οι απονομές σε πρωτεύσαντες για τον λογοτεχνικό διαγωνισμό του έτους 2019.
Ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου, είναι τακτικό μέλος της «Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών». Το ταλέντο, η εργατικότητα και η αγάπη σε αυτό που κάνει, τον οδηγεί σε νέες διακρίσεις!

Το Χρονικό μαρτυρίας του Σωτήρη Λ. Δημητρίου: «Γιατί Σούλι», παίρνει το Α΄ Βραβείο λογοτεχνίας στο χρονικό μαρτυρίας για το 2019.
Ακόμη βραβεύονται τα βιβλία του: Ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου βραβεύτηκε επίσης με το Α΄ Βραβείο για το βιβλίο «Μείναμε εμείς…!» και «Χορεύοντας με Νεράιδες»!
Προηγούμενες βραβεύσεις του: Γ΄ Βραβείο διηγήματος «Χορεύοντας οι Νεράιδες», Γ΄ Βραβείο χρονικού μαρτυρίας «Ελευθερία», Β΄ Βραβείο χρονικού μαρτυρίας «Παιδιά του πολέμου».

Η τουριστική βιομηχανία στην Ελλάδα και το εξωτερικό

MSc.Βασίλειος Βλασσάς
Διδάσκων Καθηγητής Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής
Υποψήφιος Διδάκτωρ

 

 

 

 

 

 

 

Στις τελευταίες μελέτες σχετικές με τον τουρισμό παρατηρούμε πως αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες παγκοσμίως. Τα αποτελέσματα αυτά επίσης δείχνουν πως τον 21ο αιώνα θα έχουμε ραγδαία αύξηση του τουριστικού φαινομένου. Ο σκοπός μίας τέτοιας επίσκεψης μπορεί να είναι επαγγελματικός αλλά και ψυχαγωγικός (WTO).

Η λέξη τουρισμός ετυμολογικά προέρχεται από τη λέξη tour, η οποία έχει γαλλικές ρίζες και σημαίνει μετακίνηση ατόμων από μία περιοχή σε μία άλλη. Οι ρίζες της λέξης όμως πηγάζουν από την λατινική λέξη tornare η ποία σημαίνει μετακίνηση με επιστροφή(Theobald,1994).
Οι απόπειρες για ορισμό του τουρισμού είναι αρκετές μέχρι να φτάσουμε στο σημερινό ορισμό.

Συγκεκριμένα, ο Pearce to 1982 άρχισε να χωρίζει τον τουρισμό σε κατηγορίες. Ο Pearce εκτιμά πως αν χωρίζαμε σε επιμέρους κατηγορίες τον τουρισμό και το τουριστικό ταξίδι θα μιλούσαμε για: μία κατηγορία όπου δεν έχει γίνει ακόμα η επίσκεψη στον τουριστικό προορισμό, στη συνέχεια θα ακολουθούσε το ταξίδι στον τουριστικό προορισμό, το κύριο μέρος του ταξιδιού, το ταξίδι επιστροφής αλλά και μια χρονική διάρκεια μετά το ταξίδι. Στη συνέχεια ο Mill και ο Morrison (1992) με βάση την προαναφερθείσα θεωρία υποστηρίζουν ότι στο τουριστικό ταξίδι ανήκει οτιδήποτε έχει σχέση με το ταξίδι αυτό κάθε αυτό αλλά από το τουριστικό ταξίδι δεν πρέπει να αφαιρούμε τις διαδικασίες πριν, και μετά τον τουριστικό προορισμό στον οποίο πραγματοποιήθηκε η τουριστική δραστηριότητα.

Ο Chadwick (1994) αργότερα προσεγγίζει τον τουρισμό ως δραστηριότητα και δίνει έμφαση στην προσωρινή μετακίνηση και όχι στη μόνιμη, καθώς ισχυρίζεται πως πρέπει να γίνεται διαχωρισμός μεταξύ προσωρινής και μόνιμης μετακίνησης. Για τον Chadwick ο τουρισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον διαχωρισμό από το κοντινό καθημερινό περιβάλλον, είτε εργασιακό είτε κοινωνικό.
Ο WTO στη συνέχεια θέλοντας να δώσει έναν ορισμό, ορίζει τον τουρισμό ως το πλήθος των δραστηριοτήτων των ατόμων που μετακινούνται σε μέρη εκτός του καθημερινού τους περιβάλλοντος για λιγότερο από ένα έτος και περισσότερο από 24 ώρες. Ο λόγος μετακίνησης μπορεί να διαφέρει και να είναι λόγος αναψυχής, επιχειρησιακός ή άλλος λόγος.

Ο WTO επίσης έχει ορίσει από το 1995 τους διάφορους τύπους τουριστών. Συγκεκριμένα, ως travelers θεωρεί τα άτομα τα οποία ταξιδεύουν σε πάνω από δύο γεωγραφικούς προορισμούς ενώ ως visitor θεωρείται κάποιος ο οποίος διαμένει σε μία περιοχή πάνω από 24 ώρες και λιγότερο από 12 μήνες. Τέλος, ο excursionist παρουσιάζεται ως ο τουρίστας που διαμένει για λιγότερο από 24 ώρες στο ίδιο μέρος.
Ο τουρισμός σημείωσε μεγάλη άνθηση από το 1970 και μετά. Μπορεί να συμβάλλει στην οικονομία μιας περιοχής καθώς δημιουργεί θέσεις εργασίας που αυτό οδηγεί σε καινούργια εισοδήματα αλλά και φορολογικές εισπράξεις που προκύπτουν. (Οδηγός Τουρισμού της υπαίθρου για τους φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης,2008). Επιπρόσθετα πρέπει να υπάρξει ένα ενιαίο πλαίσιο πολιτικής για τον ιδιωτικό αλλά και για το δημόσιο τομέα, όπου σε συνεργασία θα υπάρξει μια σοβαρή μελέτη όπου θα επέλθει τουριστική ανάπτυξη (Παυλόπουλος,2004). Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο τουρισμός είναι ένα πολυσύνθετο φαινόμενο καθώς κάθε τουρίστας είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα με τις δικές του ανάγκες (Gibson, Yannakis , 2002).

Όσον αφορά τη θέση του τουρισμού στην τουριστική βιομηχανία συναντάμε μεγάλη εξέλιξη. Ο τουρισμός έχει μία αύξηση περισσότερο από 16 φορές παραπάνω από τη δεκαετία του 70 και αυτό συμβαίνει κυρίως λόγο της αύξησης του διαθέσιμου εισοδήματος και του ελεύθερου χρόνου αλλά και λόγο της μετατροπής των ανεπτυγμένων χωρών σε χώρες υπηρεσιών (Kotler,1999). Αξίζει να αναφερθεί επίσης πως αν εξαιρέσουμε τις εξαγωγικές δραστηριότητες της πετρελαιοβιομηχανίας και της αυτοκινητοβιομηχανίας που κατέχουν τη μερίδα του λέοντος ο τουρισμός κατέχει την αμέσως επόμενη θέση. Στον τουρισμό, επίσης η γηραιά ήπειρος (Ευρώπη) εμφανίζει τα υψηλότερα ποσοστά μετακίνησης τουριστών (Αγοραστάκης,2006).

Όσον αφορά τα τουριστικά καταλύματα, επειδή ένας πελάτης είναι ευχαριστημένος όταν καλύπτονται οι προσδοκίες του για τον τόπο όπου επιλέγει να πάει ως τουρίστας, καλού επιπέδου καταλύματα σε συνδυασμό με μία καλή ποιότητα τουριστικού προϊόντος οδηγούν τον πελάτη σε ευχαρίστηση (Bortel & Crompton,1996). Αλώστε ο τουρισμός σύμφωνα και με τον Ηγουμενάκη (1991) είναι ένα φαινόμενο το οποίο είναι ένα σύνολο δράσεων και αλληλεπιδράσεων μεταξύ των επιχειρήσεων, των τουριστών της διοίκησης του τουριστικού προορισμού και της κοινωνίας υποδοχής. Με σκληρή δουλειά η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό έχει ισχυροποιηθεί και έχουν δημιουργηθεί σταθερές σχέσεις της Ελλάδας με μεγάλες αγορές του εξωτερικού. Λόγο και της οικονομικής κρίσης η Ελλάδα χρειάζεται την τουριστική βιομηχανία, κάτι στο οποίο είναι και μπορεί να γίνει ακόμα καλύτερη.

Συγκεκριμένα, η Ελλάδα στη λίστα του World Travel and Tourism Council (2012) του 2011 βρίσκεται στην 24η θέση στην τουριστική αγορά. Στη χώρα μας για εκείνο το έτος το ΑΕΠ μας είχε συνεισφορά από τον τουρισμό 16,5% ,πάνω από 10δις. Ευρώ τουριστικές εισπράξεις.
Tο 2009 οι ευρωπαϊκές χώρες με τις περισσότερες τουριστικές αφίξεις ήταν η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία. Ενώ το 2010 οι χώρες με τις Περισσότερες αφίξεις τουριστών ήταν:
1. Γαλλία 76,8 εκ.
2. Η.Π.Α 59,7
3. Κίνα 55,7
4. Ισπανία 52,7
5. Ιταλία 43,6
6. Ηνωμένο Βασίλειο 28,1
7. Τουρκία 27
8. Γερμανία 26,9
9. Μαλαισία 24,6
10. Μεξικό 22,4
Οι δέκα χώρες βάσει των τουριστικών εισπράξεων για το 2010 είναι:
1. ΗΠΑ 103,5 δις δολλάρια
2. Ισπανία 52,5
3. Γαλλία 46,3
4. Κίνα 45,8
5. Ιταλία 38,8
6. Γερμανία 34,7
7. Ηνωμένο Βασίλειο 30,4
8. Αυστραλία 30,1
9. Χονγκ Κονγκ 23
10. Τουρκία 20.8
(WTO,2011)

Ο τουρισμός παγκοσμίως αυξάνεται ραγδαία. Αυτό φαίνεται εύκολα αν υπολογίσουμε πως από το μέσα του 20ου αιώνα μέχρι και σήμερα οι τουριστικές αφήξεις αυξάνονται με ετήσιο μέσο ρυθμό περίπου 6,5% και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει αύξηση έως και 322% του παγκόσμιου τουρισμού μέσα σε λιγότερα από 60 χρόνια (WTO,2010).
Παρόλα αυτά ο τουρισμός προσφέρει πολλά θετικά αλλά δημιουργεί σίγουρα και πολλά αρνητικά. Ο Mcintosh (1995) προσδιορίζει τα θετικά και τα αρνητικά του τουρισμού.

Συγκεκριμένα, μιλά για αύξηση του ΑΕΠ, για την αύξηση των κρατικών εσόδων, για τη δημιουργία εισοδημάτων, για τη διατήρηση της κληρονομιάς, την προώθηση της ειρήνης, την κατάργηση φυλετικών εμποδίων κ.α.
Από την άλλη πλευρά, ο τουρισμός σύμφωνα με αυτή την έρευνα προκαλεί υπερβολική ζήτηση πόρων, συγκρούσεις μεταξύ των πληθυσμών που δέχονται τουρίστες, ανισσόροπη οικονομική ανάπτυξη μεταξύ κρατών, εμπορευματοποίηση κάθε είδους τέχνης κ.α.
MSc.Βασίλειος Βλασσάς
Διδάσκων Καθηγητής Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής
Υποψήφιος Διδάκτωρ

Βιβλιογραφία

Chadwick, R.A., (1994). Concepts, definitions, and measures used in travel and tourism research, pp. 65-80, in J.R.B. Ritchie and C.R. Goeldner, ed. Travel, tourism, and hospitality research: a handbook for managers and researchers (2nd ed.). John Wiley & Sons, New York.
Cohen J. (2006), Procreative Tourism as a last resort, Gynecologie Obstetrique Fertilite, Vol.34, No. 10, pp. 881-882
Gibson, H. & Yiannakis, A. (2002). Tourist roles. Needs and the lifecourse. Annals of Tourism Research, 29 • Gibson, H. (1998). Active sport tourism: who participates? Leisure Studies, 17, 155-170
Gibson, H. (2006). Sport tourism concepts and theories. Routledge Taylor and Francis Group.
Gibson, H. (2006). Sport tourism: Concepts and theories. London: Routledge.
Goff, B., McCormick, R., & Tollison, R. (2002). Racial integration as an innovation: Empirical evidence from sports leagues. American Economic Review, 92(1), 16–26
McBoyle, G. & Wall, G. (1987). The impact of CO2 – induced warming on downhill skiing in the Mill, R.C., and Morrison, A., (1992). The Tourism System: An Introductory Text. 2nd edition, New Jersey: Prentice-Hall, Inc
Pearce, P.L., (1993). Fundamentals of Tourist Motivation. In Tourism Research: Critiques and Challenges, edited by D. Pearce and R. Butler. London: Routledge and Kegan Paul, pp 85-105.
Pearce, P.L., (2005). Tourist Behavior: Themes and Conceptual Schemes. Edited by C.Cooper, C., Hall, M. and Timothy, D., Vol. 27, Aspects of Tourism. Clevedon: Channel View Publications
World Tourism Organization (1997). National and Regional Tourism Planning; Methodologies and Case Studies, 3rd edition. London: International Thomson Business Press.
World Tourism Organization (2005). City tourism and culture-the European experience. ETC Research Report. A report produced for the research group of the European Travel Commission (ETC) and for the World Tourism Organization (WTO) by LAgroup & Interarts. Brussels: N° 2005/1.
Αγοραστάκης, Γ. (2006). Το τουριστικό Μάνατζμεντ. Εκδόσεις Κλειδάριθμος, Πολυτεχνείο Κρήτης.

28η Οκτωβρίου 1940

Σκέψεις και συμπεράσματα
Έχουν γραφεί τόσες ιστορικές αλήθειες, μαρτυρίες μαχητών και αμάχων, λαού γεγονότα και απόψεις από διάφορα πολιτικά πρίσματα και τόσες άλλες αλήθειες ή ακόμη και μισοαλήθειες …
Πλούσια η ιστορική βιβλιογραφία! Ίσως είναι χρήσιμο να ασχοληθούμε με το πνεύμα και το νόημα της αντίστασης του λαού και του στρατού μας μελετώντας κάποιες πτυχές της ιστορίας. Η ιστορία συνεχίζει να ασχολείται βεβαίως, γράφεται, ξαναγράφεται και ίσως κάπως αλλιώς διαμορφώνεται και αναρωτιέται κανείς, γιατί συμβαίνει; Για να προσαρμοστεί σε κάποια πολιτικά μέτρα και σταθμά; Μέγα σφάλμα για όποιους σκέφτονται έτσι. Η ιστορία γραφόμενη πρέπει να αντικατοπτρίζει την αλήθεια, πρέπει να αποτελεί μνήμη και παραδειγματισμό για τις επόμενες γενιές και τίποτε άλλο! Ακόμη και τα λάθη που συνέβησαν ανά εποχή (κυρίως αυτά), πρέπει να διδάσκουν και όχι να πολώνουν και να φανατίζουν.

Η 28η Οκτωβρίου αποτελεί σύμβολο αντίστασης στην Ιταλική εισβολή και στην Γερμανική κατοχή.
Σήμερα που τα αντιστασιακά «αντισώματα» έχουν αρκετά εξασθενήσει και είμαστε (φοβάμαι) πιο ευάλωτοι όσο ποτέ, ας θυμηθούμε κάποια έστω, ψήγματα ιστορίας, τότε που η απόπειρα εισβολής του Μουσολίνι στην Ελλάδα μετατράπηκε σε ταπείνωση του ιταλικού στρατού η οποία ανάγκασε τον έτερο πιο ισχυρό του άξονα τον Χίτλερ να παρέμβει σε υποστήριξη του Μουσολίνι. Ακολούθησε η κατοχή και η εθνική αντίσταση, εναντίον του κατοχικού στρατού.
Ας σταθούμε πέραν της γνωστής ιστορίας, στην συμπεριφορά του κατοχικού στρατού και στο πλιάτσικο σε ό,τι πήγαινε το μυαλό τους. Από τρόφιμα ως αρχαία μνημεία!
Οι Έλληνες, υποδουλωμένοι πλέον ζητιάνευαν στους δρόμους, έψαχναν σε σκουπιδοτενεκέδες, έτρωγαν ότι μπορούσαν να φανταστούν, ότι θα αποτελούσε τροφή τους. Οι Γερμανοί αξιωματικοί πετούσαν από τα μπαλκόνια τα αποφάγια και διασκέδαζαν βλέποντας τους Έλληνες με σηκωμένα τα χέρια να προσπαθούν να πρωτοαρπάξουν τα απομεινάρια του φαγητού τους! Άφησαν εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς πίσω τους!
Έμειναν οι μνήμες όλων αυτών των γεγονότων και τα ψυχικά τραύματα, αυτής της γενιάς που μοιραία τις πέρασε (μέσα από τις πληγές των βιωμάτων) στην επόμενη γενιά και ως να εξασθενήσουν αυτά τα βιώματα και να επουλωθούν αυτά τα ψυχικά τραύματα, ήρθαν τα καινούργια!
Έτοιμο και πρόσφορο το έδαφος, για να περάσουν στο επόμενο στάδιο, αφού χτυπώντας την παιδεία, τον πολιτισμό μας και κυρίως παραποιώντας την ιστορία μας. ( Όχι βέβαια μόνοι τους οι ξένοι). Φτάσαμε λοιπόν στην σημερινή εποχή του καταναλωτισμού, της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, κατάφεραν να μας οδηγήσουν οι αξιότιμοι αιρετοί μας και να μας επιβάλλουν οι ξένοι την οικονομική κατοχή της πατρίδας. Είναι αναγκαία όσο ποτέ η ανάπτυξη αντιστασιακού πνεύματος σε ό,τι δεινά συνεχίζουν να έρχονται.
Βιώνουμε μια περίεργη όσο και ισοπεδωτική κοσμοαντίληψη της οποίας τα κύρια χαρακτηριστικά (εθνολογικά, οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά, ατομικά κ. α.) δεν ξέρουμε αλλά ίσως υποψιαζόμαστε, πού έχουν το «εργαστήρι» τους και πού θέλουν να μας οδηγήσουν, ως τελικό προορισμό!
Η αντίσταση για να έχει αποτέλεσμα, απαιτεί πάντα ομοψυχία. Σε αυτό ακριβώς δεχόμαστε πάντα σαν χώρα και σαν λαός «τα πυρά». Ας απορρίψουμε τις κλισέ εκφράσεις-ύβρεις που μας επιβάλλουν περίεργες «πηγές εφεύρεσης λέξεων». Μπορούμε να συνομιλούμε με ελληνικά, χωρίς επαναλαμβανόμενες ατάκες άλλων.
Η αντίσταση ας ξεκινήσει με ένα χαμόγελο στον συμπάσχοντα φίλο, συμπολίτη, πατριώτη μας, ας γίνει αλληλεγγύη. Όλοι γνωρίζουμε ότι βαλλόμαστε από παντού και ότι πρέπει να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις. Μέγα παράδειγμα αντίστασης και η επέτειος των ημερών.
Η 28η Οκτωβρίου 1940, ταυτίστηκε με την Επανάσταση του 1821. Και οι δυο πόλεμοι θεωρήθηκαν ουτοπία για τους «λογικούς» της εποχής τους. Η αντίσταση των ελληνικών στρατευμάτων κατά το 1940-41 έγινε σύμβολο και έφτασε να ειπωθεί το:«Από σήμερα δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» από τον Sir Winston Leonard Spencer-Churchill ή κατ’ άλλους, από τον άγγλο βουλευτή Francis Noel-Baker.
Η 28η Οκτωβρίου αποτελεί ίσως την ενδοξότερη στιγμή της νεοελληνικής Ιστορίας. Ας μας μείνει λοιπόν από την 28η Οκτωβρίου η απόκρουση της εξωτερικής απειλής εναντίον της ακεραιότητας της χώρας και η Εθνική Αντίσταση στην κατοχική δύναμη, ως την απελευθέρωση. Οποιαδήποτε άλλη ερμηνεία, λογχεύει κινδύνους που ίσως μας οδηγήσει να ολισθήσουμε σε επικίνδυνες ατραπούς. Θα πρέπει να μας είναι αδιάφορο, ποιο τρόπο διακυβέρνησης έχει επιλέξει ο επίδοξος εισβολέας μας. Το κριτήριο για την πατρίδα μας είναι ότι έρχεται σαν εισβολέας, όχι με τι καθεστώς κυβερνιέται αυτή η χώρα. Είτε λέγεται Ιταλία, Γερμανία, είτε Τουρκία, είτε οποιαδήποτε άλλη, οποιουδήποτε καθεστώτος.
Οι Σουλιώτισσες παλαιότερα δεν ενδιαφέρονταν ποιος ήταν Σουλτάνος ούτε ενδιέφερε τους Σουλιώτες πώς λεγόταν ο αντίπαλος πασάς. Έτσι και το 1940, αδιαφορούσαν πλήρως οι Ηπειρώτισσες για το καθεστώς της Ιταλίας και της Γερμανίας. Στα μαχόμενα παλικάρια μετέφεραν πολεμοφόδια και έπλεκαν κάλτσες.
Σαν εχθρός πρέπει να αντιμετωπιστεί οποιοσδήποτε και κάθε μορφής εισβολέας, σε κάθε περίπτωση και να «φυλάττουμε πίστη εις την πατρίδα και υπακοήν εις το σύνταγμα και τους νόμους της πατρίδος» μας.
Φοβερές οι συνέπειες του έπους του 1940, όμως δεν στάθηκαν ικανές να καταλύσουν το ελληνικό έθνος. Αυτό το «ελληνικό έθνος» είμαστε απλά εμείς, ο γείτονας, ο φίλος, ο συμπολίτης, ο πατριώτης Οι λέξεις κλισέ εδώ δεν έχουν θέση.
Και στην Εθνική αντίσταση που ακολούθησε, οι αντιστασιακές δυνάμεις είχαν αναφορά στο έθνος μας: «Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο», «Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος», «Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός».
Όλη η υδρόγειος έτσι σκεφτόταν και σκέφτεται. Όλοι οι λαοί αγωνιούν για την επιβίωσή τους. Τα υπόλοιπα δημιουργήθηκαν για να διχάζουν λαούς και να τους βάζουν να αλληλοσπαράσσονται, στερώντας τους ποικιλότροπα την ελευθερία. Ακόμη και το πισώπλατο χτύπημα της παιδείας, των πολιτισμών των λαών, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ιδιαίτερα της πατρίδας. Χωρίς πατρίδα άλλωστε πού θα μπορούσαν να δημιουργήσουν με βάση τις ανωτέρω αξίες;
Αυτές οι αξίες δεν είναι αυτονόητες και εύκολα μπορούν να απειληθούν γι’ αυτό δεν μπορούμε να τις θεωρούμε δεδομένες και επομένως πρέπει πάντα να αγωνιζόμαστε για αυτές.
Γνωρίζουν όσοι ορκίστηκαν, ότι πολλές φορές δημιουργούνται απορίες, ακόμη και υποψίες αν υπάρχουν ή όχι επίορκοι!
Θα έχανε το νόημα οποιαδήποτε αναφορά στο 1940, αν είχαν διαπραγματευτεί ξεπούλημα τμήματος ή τμημάτων της πατρίδας, προκειμένου να ευημερήσουν οι υπόλοιποι και «…για χάρη της ειρήνης…» όπως είπε κάποια πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων σε νέο ορκισμένο πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, κάποτε! (πασίγνωστο και έχει καταγραφεί παντού).
Ό,τι με τόσες θυσίες αποκτήθηκε, πάση θυσία πρέπει να μείνει ο τόπος μας! Αυτό είναι το βασικό δίδαγμα της ιστορίας και έρχεται μέσα από τις μνήμες και την γνώση. Τρανταχτό παράδειγμα και επίλογος ας είναι δύο γράμματα.
Το γράμμα του Ίλαρχου Κων. Τζαβέλλα στον πατέρα του, όπως είναι σε προηγούμενο άρθρο μου:
Έγραφε στις 15 Νοεμβρίου 1940 ο ίλαρχος Κων. Τζαβέλλας στον πατέρα του ανώτατο αξιωματικό Ε.Α. Λάμπρο Τζαβέλλα: «… Μετά 7ωρον μάχην καθ’ ην κατέλαβον δύο οχυρωμένα υψώματα 700μ., όρθιος, ακάλυπτος και ασκεπής με το πιστόλι στα χέρια, ωδήγησα τους άνδρες μου στην Δόξα και την Νίκη. Ευρίσκομε επί Αλβανικού εδάφους όπου είχα την τιμή και την ικανοποίηση να πατήσω πρώτος με το σύνταγμά μου. Εδέχθην τα συγχαρητήρια των προϊσταμένων μου και να είσαι υπερήφανος πατέρα γιατί ο γυιός σου αψηφώντας τον θάνατο, επολέμησε σαν Τζαβέλλας». (Δεκεμβρίου 2 του 1940, έπεσε ηρωικά μαχόμενος και όρθιος, αφού δέχτηκε κατάστηθα ριπή πολυβόλου).
Ολόκληρο το άρθρο στις παρακάτω ιστοσελίδες:
https://www.thesprotikospalmos.gr/?p=69893), https://www.thespro.gr/2018/10/1940.html https://penbloc.blogspot.com/2018/10/blog-post_27.html
Η επόμενη είναι μια επιστολή απάντηση πατέρα κάποιου μαχητή, στον γιο του, που του ζητά σε ποια διεύθυνση να στείλει γράμμα προς τον αδελφό του, που πολεμούσε κι αυτός στο μέτωπο. Ρωτούσε για τον αδερφό του, ο οποίος είχε σκοτωθεί χωρίς ο πρώτος να το γνωρίζει: Η απάντηση συγκλονιστική:
“Παιδί μου, μου ζητάς τη διεύθυνση του αδελφού σου. Σου τη γράφω.
“Πάνθεον Ηρώων”. Σφίξε την καρδιά σου. Σε φιλώ. Ο πατέρας σου”
Αυτή η γη είναι πολύ ακριβή για να ξεπουληθεί και η ιστορία μας βρίθει από τέτοια γεγονότα. Δεν έχει κανείς δικαίωμα να μας στερήσει ούτε σπιθαμή γης, ούτε την γνώση της ιστορίας μας!

Γράφει ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου

Αυλαία για το ηρωικό Σούλι, 2 Σεπτέμβρη 1822

Κάστρο της Κιάφας

Μένοντες από εφόδια και κυρίως από νερό στο Κάστρο της Κιάφας οι Σουλιώτες, δέχτηκαν να συνθηκολογήσουν με τους Τουρκαλβανούς. Παρά τις παραινέσεις των τουρκαλβανών Ομέρ Βρυώνη, Σελιχτάρ Πόνιου και Αγοβασιάρη να μείνουν και να συμμαχήσουν μαζί τους για λογαριασμό των Τούρκων με αρκετά προνόμια από το Δοβλέτι, δεν δέχτηκαν παρά την επιμονή τους. Ζήτησαν να αναχωρήσουν για τα Επτάνησα, με εγγυήσεις του αρμοστού των Επτανήσων, να επιβιβαστούν σε πλοία με την Ιόνιο σημαία.
Οι Τούρκοι συμφώνησαν με τις προτάσεις και υπογράφτηκε στην Πρέβεζα η συνθήκη, στην οικία του πρόξενου Μέγγερ. Η συνθήκη υποχρέωνε τους Τουρκαλβανούς να δώσουν όσα μεταφορικά ζώα χρειαζόταν για να μεταφέρουν τις οικογένειες και τα πράγματά τους ως την παραλία της Σπλάντζας (Αμμουδιά). Να πληρώσουν δε, τα ναύλα των πλοίων και να δώσουν Τούρκους ομήρους ως να μπουν στα πλοία.
Προσπάθησαν οι Σουλιώτες να καθυστερήσουν την αναχώρηση από την Κιάφα όσο μπορούσαν, ελπίζοντας μήπως βρέξει και κατάφερναν να έχουν νερό για να μπορούν να αντισταθούν, όμως μάταια. «Πεισθέντες δε εις την απόφασιν της ειμαρμένης απεφάσισαν και δεύτερον ν’ αφήσωσι την φιλτάτην γην της γεννήσεώς των…» γράφει χαρακτηριστικά γι’ αυτό ο Λάμπρος Κουτσονίκας. Έτσι έφυγαν οριστικά από το Σούλι, καταφθάνοντας στην Κεφαλλονιά.
Όλα τελείωσαν για το Σούλι στις 31 Αυγούστου 1822 τα γυναικόπαιδα, μαύρο καραβάνι σε μακριά γραμμή, κατέβηκαν με ψυχικό θρήνο στη Σαμονίβα, στην σκάλα της Τζαβέλλαινας προς τη Γλυκή. Τα βράχια που αγάπησαν με πάθος δε θα τα ξανάβλεπαν πια. Την ίδια μέρα έφτασαν στη Σπλάντζα και μπήκαν στα καράβια.
Στις 2 Σεπτέμβρη παράτησαν την Κιάφα κι οι Σουλιώτες ακολουθώντας το ίδιο δρομολόγιο. Έφυγαν οι υπερήφανοι άντρες αφού πήραν μέσα στην ψυχή τους το Σούλι, όλα τα βουνά στα οποία τόσα όνειρα ζύμωσαν και τα οποία με τόσο αίμα πότισαν. Δεν υπάρχει απ’ το Σεπτέμβρη του 1822 τίποτ’ άλλο στο Σούλι από τα στητά βράχια και τον αγέρα που περνάει ανάμεσά τους και ξετυλίγεται στα διάσελα σαν απόηχος της Σουλιώτικης πολεμικής ιαχής:
«Ω ντέρα ω μπούρα… μπι τα… ω τρίμα…».
Έμεινε από τότε και παραμένει πάντα και θάναι εσαεί το Σούλι θρύλος. Θρύλος που θα ζει ανάμεσά μας και θα καλεί τον άνθρωπο σε μεγάλα έργα.
Ο δρόμος της αρετής, της αξιοπρέπειας, της αγάπης, στην ζωή, στην ελευθερία, στον άνθρωπο είναι δύσκολος, αλλά ωραίος και πιο όμορφος από την ίδια την ζωή.
Εδώ κάπου ίσως τελείωσε η 1η πράξη για τους Σουλιώτες… Όμως συνεχίστηκε με μεγάλες ακόμη θυσίες για την απελευθέρωση ολόκληρης της ελεύθερης σήμερα Ελλάδας ως τους πολέμους του 1912-13 και ακόμη το 1940-41. Έδωσαν πάντα το παρόν προσθέτοντας σελίδες γραμμένες δυστυχώς με αίμα και δεν ξαναγύρισαν πια στο Σούλι. Ωστόσο από κάπου μας κοιτάζουν, βλέπω το χαμόγελό τους και την καθαρή ματιά τους.
Ας σταθούμε με γνώση, με σύνεση και σεβασμό απέναντι στην ιστορία χιλιετηρίδων, που μοιραία πήραμε την σκυτάλη της και πρέπει να την παραδώσουμε, χωρίς να γίνουμε οσφυοκάμπτες.
Ας μην επιτρέψουμε να την φιμώσει ο δόλος είτε η αφέλεια!

Γράφει ο ΣΩΤΗΡΗΣ Λ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

 

Λάμπρου Κουτσονίκα Γενική ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως

Νίκος Γ. Ζιάγκος (εκ Ποπόβου) βιβλ. Μάρκος Μπότσαρης

 

 

 

 

Μάρκος Μπότσαρης. Επετειακό αφιέρωμα

Γράφει ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου

Η τελευταία μάχη και ο θάνατος του Σουλιώτη ήρωα στο Κεφαλόβρυσο Ευρυτανίας. 8 προς 9 Αυγούστου το βράδυ 1823. «Μάνα δε γέννησε στην Ελλάδα δεύτερο Μάρκο… Ούτε είδα, ούτε θα ιδώ τέτοιον πολεμάρχη».Είπε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης για τον Μάρκο Μπότσαρη.

Μεταξύ τους οι Σουλιώτες μπορεί να μάλωναν, θύμωναν, τρώγονταν πολλές φορές, μα ήταν σαν να μάλωναν στην ίδια την φαμίλια, στο ίδιο σπίτι. Κι όμως ο αγώνας ήταν αγώνας. Πάλεψαν για την λευτεριά και απόσπασαν τον θαυμασμό όλης της χώρας.
«Πού πας ορέ Μάρκο; με τούτους πας να πολεμήσεις; Εκείνοι είναι μεγάλο ασκέρι». Λέει ο Καραϊσκάκης.
«Αν σε ρωτήσουν πού πάω, να τους πεις, ότι ο Μάρκος πάει για να σκοτωθεί». Απαντάει φεύγοντας ο Σουλιώτης ήρωας.
Και πήγε…
Από την πλευρά των Τούρκων, δύο ασκέρια υπό τους Μουσταή Πασά της Σκόνδρας με 12.000 Αλβανούς και 3.000 Μιρντίτες (Αλβανοί βουνίσιοι ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί) και Ομέρ Βρυώνη πασά των Ιωαννίνων με 4.000 Τουρκαλβανούς, χωρισμένοι σε τρία τμήματα, ξεκινούν σε παράλληλη κάθοδο προς το Μεσολόγγι.
Κατάλαβε ο Μάρκος τις δύσκολες ώρες και δεν κάθισε καθόλου μέσα στην πολιτεία, αλλά πήρε 400 Σουλιώτες κι άλλους 850 ακόμα και έβαλε στο μυαλό του το σχέδιο επίθεσης κατά του Σκόντρα.
Για να πάψει κάθε γκρίνια και παράπονο μπροστά σε όλους ξέσκισε το δίπλωμα της αρχιστρατηγίας και είπε εκείνο το αθάνατο:
«Όποιος είναι άξιος παίρνει το δίπλωμα μεθαύριο μπροστά στον εχθρό».
Και κάλεσε συμβούλιο και μεταξύ άλλων είπε: «Ο Θεός μας βοήθησε και νικήσαμε πολλές φορές τους εχθρούς της πίστης μας, θα μας βοηθήσει να νικήσουμε και τούτον τον εχθρό που έχει στηρίξει όλες τις ελπίδες τους ο Σουλτάνος.
Απάντησαν οι καπεταναίοι πως πολλές φορές είχαν νικήσει τους Γκέγκηδες και θα τους νικήσουν και τώρα σε τούτα τα βουνά που διάλεξαν να κατεβούν. Όλοι μαζί με τον θρυλικό αρχικαπετάνιο, τον Μάρκο Μπότσαρη που ο Νίκος Ζιάγκος στο βιβλίο του, τον αποκαλεί συνέχεια «ισόθεο», ανεβαίνουν για τα βουνά του Καρπενησιού.
Τζαβέλλας, Φωτομάρας, Ζέρβας, Γιολδάσης με τα αδέρφια του, Ζαχαράκη και Κώστα Σερέτη, Σιαδήμας, Κοντογιαναίοι της Φθιώτιδας τάχτηκαν στα Λακώματα της Σανιάδας που είναι στις πλαγιές του Κόρακα.
Ο Μάρκος και οι Σουλιώτες προχώρησαν στο Μικρό Χωριό. Μόλις έφτασαν έστειλε ο Μάρκος τρία ψυχωμένα παλικάρια να συγκεντρώσουν πληροφορίες για τον εχθρό. Τα ξαδέρφια του, Θανάση (Τούσια) Μπότσαρη, τον Θανάση Κουτσονίκα και τον Γιάννη Μπαϊραχτάρη. Τον μπαϊραχτάρη του (σημαιοφόρο του).
Ήταν 7 Αυγούστου που τούτα τα παλικάρια μπήκαν στο εχθρικό στρατόπεδο να το κατασκοπεύσουν, αφού τίποτα δεν διέφερε από τον εχθρό, ούτε στο ντύσιμο ούτε στην γλώσσα. Τιμή σε τούτα τα παλικάρια. Γύρισαν την ίδια μέρα και είπαν όσα είδαν και άκουσαν στον Μάρκο. Αμέσως ο αρχικαπετάνιος έστειλε γράμμα στα Λακώματα:
«Αδερφοί καπεταναίοι. Εγώ ήρθα και έχω σκοπό να προσβάλω τον πασά. Αν θέλετε κατεβάτε κάτω στον Άγιο Νικόλαο του χωριού Κλαψίου να κουβεντιάσουμε και να τον χτυπήσουμε μαζί κι αν δεν θέλετε μην έρχεστε».
«Δεν είμαστε γυναίκες να μην πάμε», είπαν οι Σουλιώτες και πήγαν στον Άη Νικόλα. Εκεί τους περίμενε ο Μάρκος και μιλήσανε.
Αποφάσισε ο Μάρκος το βράδυ 8 με 9 Αυγούστου να μπει από την είσοδο της κοιλάδας ακολουθώντας το ρέμα και θα χτυπούσε άξαφνα. Εκείνοι θα ’πρεπε να πέσουν πάνω στον εχθρό από την άλλη μεριά, από το διάσελο του Άη Αντρέα και από το γεφύρι του Δεσπότη, έτσι θα έβαζαν τον εχθρό στην μέση.
Έμαθαν οι Τουρκαλβανοί Γκέγκηδες από μαντατοφόρο που δείλιασε και πήγε προσκύνησε, τις προθέσεις του Μάρκου. Δεν πίστευαν ότι θα τους χτυπήσουν 1.250 άνθρωποι και μάλιστα τον «υπερήφανο» στρατό των Σκοντράνων.
Σύνθημα: Τσίλι γιε τι; Παρασύνθημα: Χέκουρ
Στις 8 Αυγούστου την νύχτα οι οπλαρχηγοί με τον Τζαβέλλα, έφτασαν στον Άη Αντρέα και έστειλαν ανιχνευτές.
Από την άλλη μεριά ο Μάρκος με τους άντρες του έμπαινε στην ρεματιά το βράδυ 10,15΄ που όρισαν, όπως είχαν μιλήσει. Με ακρίβεια κινήθηκε και ο Τζαβέλλας. Σύνθημα για να μη σκοτωθούν μεταξύ τους είχαν το: Τσίλι γιε τι; (ποιος είσαι) και παρασύνθημα: Χέκουρ (σίδερο).
Ξαφνικά, την γαλήνη της νυχτιάς την αναστατώνει η σάλπιγγα της επίθεσης. Τότε άρχισε το μεγάλο γιουρούσι, μοναδικό στην ιστορία των Σουλιωτών. Το Κεφαλόβρυσο, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μετατρέπεται σε ένα απέραντο σφαγείο Τουρκαλβανών. Το απερίγραπτο μακελειό συνεχίστηκε ως πριν χαράξει στο Κεφαλόβρυσο και γέμισε η κοιλάδα σφαγμένα κουφάρια.
Τους βρήκε τέτοιο κακό μέσα στην νύχτα στο ορδί τους που νόμισαν ότι ήταν λάθος, ατύχημα και φώναζαν: «Χατάς…χατάς…». Απάντησε ο ίδιος ο Μάρκος φωνάζοντας:
Δεν είναι χατάς (ατύχημα), σας σφάζει ο Μάρκος.

Filippo Marsigli. Η μάχη στο Κεφαλόβρυσο

Οι Σουλιώτες, αλαλάζουν σαν δαιμονισμένοι και σφάζουν ασταμάτητα, για να μην προλάβουν οι τουρκαλβανοί να συνέρθουν. Τρέχουν πανικόβλητου οι «αήττητοι» του Μουσταή Πασά της Σκόνδρας πανικοβλημένοι και πνιγμένοι στο αίμα. Οι Σουλιώτες ορμούν με ακόμα περισσότερη μανία και ατέλειωτο πάθος. Μεγάλος είναι ο πανικός και η σύγχυση που επικρατεί στους τουρκαλβανούς. Δεν ξέρουν από ποιον να φυλαχτούν και σφάζονται μεταξύ τους. Τα σπαθιά βούλιαζαν στις σάρκες των τουρκαλβανών και έκοβαν τα κεφάλια τους, σφύριζαν οι σφαίρες στην λαγκαδιά και στα φυλλώματα των πλατάνων. Μια σφαίρα βρήκε τον Μάρκο στο βουβώνα, μα δεν την κατάλαβε και συνέχιζε την σφαγή.
Ο Κουτσονίκας γράφει, ότι ο Κίτσος Τζαβέλλας με τους δικούς του πολέμησε από την άλλη μεριά ως πριν το χάραμα που υποχώρησαν όλοι.
Το σώμα υπό τον Κίτσο Τζαβέλα υποχώρησε μετά από σύντομη ανταλλαγή πυρών, γράφει η Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. ΙΒ’, σ. 303.
Αυτή είναι η πρώτη καταδρομική επίθεση στη παγκόσμια πολεμική ιστορία που έχει καταγραφή και ήταν σχέδιο του Μάρκο Μπότσαρη.
Με το χάραμα της 9 Αυγούστου οι Σουλιώτες αποχωρούν χωρίς τον κίνδυνο να τους ακολουθήσει κανείς. Οι Σουλιώτες λουσμένοι πατόκορφα απ’ το εχθρικό αίμα γελούν με το κατόρθωμά τους. Μαζί τους, εκτός τα πολλά λάφυρα, σέρνουν αιχμάλωτο και τον διοικητή του στρατοπέδου, τον Άγο Βασιάρη.

Τον Μάρκο έμελλε εκείνο το βράδυ να τον σταματήσει μόνο ο θάνατος από το να πιάσει τον Σκόντρα αιχμάλωτο ή να του πάρει το κεφάλι!
Ο Μουσταή Πασά της Σκόντρας ταμπουρωμένος πίσω από την μάντρα με όλους τους σωματοφύλακες και ο Μάρκος όρμησε κατά κει. Από κοντά του o ξάδερφός του Νάσης Κουτσονίκας, αδερφός του Λάμπρου, καθώς ο άλλος ξάδερφός του Τούσιας Μπότσαρης, έσφαζε τουρκαλβανούς λίγο πιο πέρα. Δεν πρόκανε ο Κουτσονίκας να κρατήσει το λαβωμένο στο βουβώνα θηρίο, τον «ισόθεο» Μάρκο (έτσι τον αποκαλεί ο Νίκος Ζιάγκος) προτού βγάλει το κεφάλι από τον τοίχο να χιμήξει. Μέσα στην νύχτα το θανατηφόρο βόλι τον βρήκε πάνω από το δεξί μάτι.
Ο Νάσης Κουτσονίκας τον σηκώνει με πόνο και συντριβή και τον μεταφέρει πιο πίσω και τον φορτώνεται ο Τούσιας Μπότσαρης μέχρι να τον κατεβάσουν μέσα στην νύχτα προτού το αντιληφτούν τα παλικάρια ότι ο Μάρκος πάει και χάσουν το ηθικό τους.
Η είδηση για τον χαμό του Μάρκου Μπότσαρη έγινε στριγγιά φωνή και μεγάλο μοιρολόι και πέταξε πάνω από βουνά, φαράγγια και κάμπους από όλη την όλη την επαναστατημένη Ελλάδα. Και έφτασε και πάνω στην Ήπειρο, στην Θεσπρωτία και στο ερημωμένο Σούλι στην γενέτειρα του Μάρκου και όλων των Σουλιωτών.
Όταν απομακρύνονται αρκετά από το διαλυμένο στρατόπεδο οι Σουλιώτες και χάνονται οι κραυγές του πόνου και της απελπισίας, φτάνουν σε ένα αναπάντεχο θέαμα. Σε ένα πλάτωμα του Κώνισκου, βλέπουν τον αρχηγό τους, το Μάρκο, νεκρό. Δίπλα του, οι συνοδοί του σκυφτοί και αμίλητοι. Η χαρά της νίκης μετατρέπεται σε οδύνη και το μίσος της εκδίκησης τρελαίνει το μυαλό τους. Με μιας γονατίζουν τον αιχμάλωτο Άγο Βασιάρη μπρος στο σώμα του αρχηγού τους, όπως ορίζουν τα αρχαία πολεμικά έθιμα, και τον σφάζουν.
Ο Μάρκος είχε πιάσει τον Άγο Βασιάρη που ήταν αρχηγός του στρατοπέδου και τον παρέδωσε στους Σουλιώτες να τον κρατήσουν. Εκείνοι όμως μετά τον θάνατο του Μάρκου, τον σκότωσαν.
Τον Μάρκο τον πήγαν στο Μεγάλο Χωριό 5 η ώρα το πρωί και από κει συνοδεία 100 Σουλιώτες για το Μεσολόγγι. Έφτασαν 11 η ώρα στο μοναστήρι του Προυσού όπου είχε αποσυρθεί ο Καραϊσκάκης μετά την αρρώστια του. Φτάνοντας η πομπή των Σουλιωτών, βγήκε κλαίγοντας ο Καραϊσκάκης και πάει στον νεκρό Μάρκο και τον ασπάζεται. Αποχαιρετώντας τον δε, λέει:
«Μακάρι αδερφέ Μάρκο από τέτοιον θάνατο να πάενα κι εγώ».
Περπατώντας πολύ γρήγορα και ασταμάτητα οι Σουλιώτες με τον νεκρό Μάρκο, έφτασαν στο Αγρίνιο 11 η ώρα προτού τα μεσάνυχτα και από εκεί στο Μεσολόγγι στις 10 Αυγούστου στις 9 με 10 η ώρα το πρωί.
Βαρύ πένθος για τον 33χρονο αρχικαπετάνιο Μάρκο Μπότσαρη στο Μεσολόγγι. Ο πρώτος έπαρχος υποδέχτηκε τον Μάρκο και τον ασπάστηκε. Η Μάρω, αδερφή του Μάρκου ζήτησε να τον πάρει στο σπίτι της για τις τελευταίες φροντίδες και να τον κλάψει.
Συνηθισμένη από θανάτους η φάρα των Μποτσαραίων, όπως και όλων των Σουλιωτών.
«Ήταν γραμμένο έτσι να πάει και ο Μάρκος μου, από τότε που γεννήθηκα δεν άκουσα και δεν είδα τίποτε άλλο από σκοτωμούς, πόλεμο και κακό».
Είπε μέσα στα άλλα η αδερφή του Μάρκου η Μάρω. Κι έκλαψε τον αδερφό της με έναν γοερό θρήνο, που εξιστορούσε την ζωή του από το Σούλι που γεννήθηκε ως την Κέρκυρα, στην Ιταλία, στα νησιά, παντού όπου περπάτησε ο ήρωας και ανέβασαν τον θρήνο πολύ ψηλά και έφτασαν και στο Καρπενήσι που άφησε την τελευταία του πνοή τούτος ο αετός που ήταν του Σουλίου και έγινε ολόκληρης της Ελλάδας.
Συμφωνία επιβλητική οι 33 κανονιές όσες και τα χρόνια του Μάρκο Μπότσαρη του Σουλιώτη, που αντηχούσαν κάθε ένα τέταρτο.
Η κηδεία του Μάρκου
Ο ίδιος ο έπαρχος Κ. Μεταξάς γράφει: «Ο νεκρός πέρασε στο σπίτι του θριαμβευτικά, ντυμένος με τα καλά του και σκεπασμένος με την Ελληνική σημαία. Κι ο λαός σε ατελείωτη σειρά περνούσε και φιλούσε τον ελευθερωτή της πατρίδας».
Το απόγευμα έγινε η κηδεία, ξεκινώντας από το σπίτι του έπαρχου για να δειχτεί πως τον κηδεύει το έθνος. Τούτη η πομπή έμοιαζε με έναν θρίαμβο σαν εκείνο των αυτοκρατόρων της Ρώμης ή των Βυζαντινών στρατηγών. Μπροστά οι τουρκαλβανοί αιχμάλωτοι, άλογα των πασάδων με τις τούρκικες σημαίες από πάνω. Ακολουθούσαν οι παπάδες με τον Δεσπότη, κι αμέσως ύστερα ο νεκρός που τον σήκωναν ψηλά, στα δυνατά τους μπράτσα 12 παλικάρια του, ενώ κοντά στο φέρετρο ακολουθούσε η Μάρω και οι άλλοι συγγενείς του, ο Έπαρχος οι καπεταναίοι, ο λαός. Γυναίκες με ξέπλεκα μαλλιά ριγμένα στην πλάτη συμπλήρωναν την πορεία, ενώ ακολουθούσαν φορτιάτικα ζώα με όλα τα όπλα και τα σπαθιά, που πιάστηκαν στην μάχη. Τελευταία έρχονταν οχτώ χιλιάδες γιδοπρόβατα και έκλεινε ο θρίαμβος.
Μετά την νεκρώσιμη ακολουθία θάφτηκε μπροστά στον ιερό ναό της εκκλησιάς «Παναγία» δίπλα στον τάφο του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη.
Δεν υπήρχε άνθρωπος απλός κι επίσημος που να μην τον συγκίνησε ο θάνατος του Μάρκου, μας γράφει ο Νίκος Ζιάγκος στο βιβλίο του: «Μάρκος Μπότσαρης»
Ήταν νύχτα πριν ξημερώσει η 9η Αυγούστου 1823 που ο Μάρκος Μπότσαρης από την μάχη στο Κεφαλόβρυσο πέρασε στην αιωνιότητα.
Οι απώλειες της μάχης εκατέρωθεν
Το νυχτερινό γιουρούσι που ξημέρωνε η 9 Αυγούστου 1823, στα Πλατάνια του Κεφαλόβρυσου, οι Έλληνες – Σουλιώτες είχαν ακόμη 59 νεκρούς, εκτός του Μάρκου και 42 τραυματισμένους. Σκότωσαν 1.500 Τουρκαλβανούς και πλήγωσαν λιγότερους. Έπιασαν αιχμαλώτους και πήραν 1.600 τουφέκια, 1.800 πιστόλες και 300 σπαθιά. Πήραν ακόμα, 1.200 άλογα, 30 μουλάρια, 4 σημαίες και χιλιάδες γιδοπρόβατα.
Όμως κάποιοι ιστορικοί μιλάνε για 3.000 απώλειες των Τούρκων, ο Πρόκες Όστεν για 2.000 και ένα τραγούδι για 1.200.
Πολλά τραγούδια γράφτηκαν για τον Μάρκο. Τραγούδια που εξυμνούσαν την παλικαριά του, τις μάχες που έδωσε αλλά και θρήνοι και μοιρολόγια, για τον θάνατό του σε αρβανίτικα και σε ελληνικά. Όλη η Δυτική αλλά και η υπόλοιπη Ελλάδα θρήνησε αυτό το παλικάρι, τον μετρημένο, τον ντροπαλό και λιγομίλητο και γνωστικό, τον άξιο και έξυπνο αρχικαπετάνιο, που στις μάχες γινόταν θηρίο ανήμερο και τον έτρεμαν και σέβονταν και οι εχθροί του. Κάποιοι έκλαψαν την απώλεια τέτοιου παλικαριού, όπως ο πασάς Ισμαήλ Πλιάσα, από σεβασμό στον Μάρκο κι ας ήταν οχτρός.
Έγραψαν πολλοί ποιητές και συγγραφείς για τον Μάρκο. Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη συγκίνησε τους φιλέλληνες σε Ευρώπη και Αμερική. Αρκετά ποιήματα αφιερωμένα σ’ αυτόν από πολλούς Ευρωπαίους ποιητές, ακόμη και ο Ζακυνθινός συνθέτης Παύλος Καρρέρ το1858 παρουσίασε την όπερα «Μάρκος Μπότσαρης». Μία πλατεία του Στρασβούργου έχει το όνομα του Έλληνα οπλαρχηγού και μια ταμπέλα γράφει εν συντομία ποιος ήταν ο Μάρκος Μπότσαρης. Το γαλλικό κράτος τίμησε το 1911 τον Μάρκο Μπότσαρη, δίνοντας σ’ έναν από τους σταθμούς του παρισινού μετρό τ’ όνομά του («Botzaris»). Στο Στρασβούργο υπάρχει πλατεία που έχει το όνομά του: «Square Markos Botzaris».
Μετά την Έξοδο και τη κατάληψη του Μεσολογγίου από τους οθωμανούς, οι τουρκαλβανοί άνοιξαν τον τάφο του Μπότσαρη αναζητώντας τα πολύτιμα όπλα του.
Ο Μάρκος Μπότσαρης έμεινε στην ιστορία για την ανδρεία του και τη σημαντική συμβολή του στον Αγώνα για την ανεξαρτησία των Ελλήνων και δίκαια θεωρείται εθνικός ήρωας. Είναι ο μόνος ίσως που δεν θα του βρει κάποιος ούτε ένα ψεγάδι, σε αυτό το ανδρείο παλικάρι, τον συνετό άνδρα, τον έξυπνο στρατιωτικό, τον ακέραιο χαρακτήρα. Ο μεγαλύτερος ήρωας που γέννησε η Ήπειρος και από τους μεγαλύτερους ήρωες της κατά την ιστορία της νεότερης Ελλάδας.

Γκιόλιας Μ., Ιστορία Της Ευρυτανίας στους Νεότερους Χρόνους (1393 – 1821), Εκδόσεις «ΠΟΡΕΙΑ», Αθήνα 1999.
Μαυρομύτης Γ.Α., Καρπενήσι 1810 – 1820, Εκδόσεις «ΠΑΝΕΥΡΥΤΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ», Αθήνα 2006.
Μηχιώτης Χ., Τυμφρηστός και Τυμφρήστιοι, Εκδόσεις «ΚΑΣΤΑΛΙΑ», Αθήνα 1990.
Ν. Λιάγκου: Μάρκος Μπότσαρης
Κ. Μεταξά: Ιστορικά απομνημονεύματα
Σπ. Τρικούπη: «Ιστορία του» Τ. Γ΄.

 

 

WEST SIDE MOUNTAINS DOC FEST

 

 

Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου (Ντοκιμαντέρ) WEST SIDE MOUNTAINS DOC FEST είναι ένα εξαιρετικά φιλόδοξο σχέδιο, που βρίσκεται σε εξέλιξη με πολύ σημαντικές προοπτικές. Θα γίνει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά σε 6 χωριά του ορεινού όγκου των Ραδοβυζίων και της κοιλάδας του Αχελώου στην ορεινή Άρτα στην Ήπειρο.
Για δεύτερη χρονιά διοργανώνουμε, χωρίς καμια βοήθεια, ένα διεθνούς εμβέλειας φεστιβάλ, μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα στην κυριολεκτικά πιο φτωχή περιοχή της Ευρώπης. Θέλουμε να ενισχύσουμε την άποψη ότι υπάρχουν και άλλες γωνιές της Ελλάδας που μπορούν να οικειοποιηθούν και να ενσωματώσουν την κουλτούρα του κινηματογράφου και ειδικά των ταινιών τεκμιρίωσης (Ντοκιμαντέρ) με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποστασιοποίηση από επιρροές που έχουμε συνειρμικά συνηθίσει. Επιθυμούμε να δημιουργήσουμε ευκαιρίες ανάπτυξης θεσμών πολιτισμού και εναλλακτικού τουρισμού στην επαρχία.
Περισσότερο από όλα όμως,θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στο δρόμο, στο παιχνίδι και το αντάμωμα που αποτελούσε αναπόσπαστο στοιχείο της κουλτούρας και της παράδοσης μας. Είναι ένα όραμα για τα απομονωμένα και πολιτιστικά αποδυναμωμένα χωριά μας.

Πρόγραμμα:
6 Αυγούστου: Διχομοίρι
7 Αυγούστου: Άνω Πέτρα
8 Αυγούστου: Καστανιά
9 Αυγούστου: Πηγές
10 Αυγούστου: Μηλιανά
11 Αυγούστου: Σκουληκαριά
12 Αυγούστου. Τελετή λήξης με την Αδελφότητα Σκουληκαριτών
«Γεώργιος Καραϊσκάκης» και προβολή σχετικού Ντοκιμαντέρ.
Ώρα έναρξης των καθημερινών προβολών 20:30.
Πληροφορίες: κ. Νίκο Παπακώστα (e-mail: cosmomusica@gmail.com)

 

 

Η αλήθεια για τον Πύλιο Γούση

 

Γράφει ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου

 

 

Βασίλης Παυλίδης (1914 – 1983): «Από την ελαφρότητα των νεωτέρων ιστορικών, γράφτηκε ως προδότης ο Πύλιο Γούσης».

Πύλιο Γούσης
Ο πατέρας Γιώργης (Γούση Μπούσμπος) και ο γιος Σπύρο (Πύλιο) Μπούσμπος .
Πατέρας λοιπόν του Πύλιο (Σπύρο) Γούση ήταν ο Γούσης (Γιωργούσης) Μπούσμπος. Στην Ήπειρο συνηθισμένο να φωνάζουν το όνομα με το πατρώνυμο. Ο Πύλιος του Γούση (Πύλιο Γούσης), ακόμη και τώρα.
Αδερφός του ο οπλαρχηγός Λάμπρος Γούσης, (1775 – 1871)
Έχει γραφεί σε πολλά βιβλία ότι στην κατάληψη του Σουλίου από τον Αλή Πασά πιθανόν να συνετέλεσε η αμφιλεγόμενη «προδοσία» του Πήλιου Γούση, ο οποίος, κατά την παράδοση, οδήγησε από ένα άγνωστο μονοπάτι τους Αλβανούς στα νώτα των Σουλιωτών.
Όμως για τον Πύλιο Γούση, τα πράγματα δεν είναι όπως μεταφέρθηκαν από τον Περραιβό.
Ο Πύλιος Γούσης ήταν Σουλιώτης πολεμιστής, πολέμησε τα έτη 1800-1804 κατά των Τουρκαλβανών του Αλή Πασά, μέλος της Φιλικής Εταιρείας από το έτος 1819
και έπεσε ηρωικά ως αξιωματικός κατά την Έξοδο του Μεσολογγίου το έτος 1826.
Το όνομα του Πύλιου Γούση είναι χαραγμένο σε έναν από τους τάφους στο Ηρώο Μεσολογγίου.
Πως όμως του βγήκε το όνομα του Πύλιου Γούση;
Η κακή φήμη βγήκε από τον συγγραφέα Χριστόφορο Περραιβό, τέως αξιωματικό του Βενετικού στρατού, ο οποίος έγραψε ότι «ο Γεώργιος Μπότσαρης και οι συμπέθεροί του Πύλιος Γούσης και Κουτσονίκας επρόδωσαν στον Αλή Πασά την πατρίδα τους το Σούλι».
Θεωρείται βέβαιο όμως ότι αυτά τα έγραψε ο Χριστόφορος Περραιβός για προσωπικούς λόγους, διότι οι ανωτέρω τρεις είχαν κάποτε αντιδράσει στην αποστολή του ως πληρεξούσιου στον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο της Ρωσίας..
Ωστόσο, αισθάνομαι την ανάγκη , να τονίσω ότι αυτή η δεύτερη έκδοση θα πρέπει να αποτελέσει, αφού αξιολογηθεί , το κύκνειο άσμα μιας ιστορικής αδικίας προς έναν αθώο Σουλιώτη αγωνιστή , ο οποίος παραδόθηκε για τόσα χρόνια στην κοινή περιφρόνηση από το πείσμα του Περραιβού και, όπως παρατηρεί ο Βασίλης Παυλίδης, από την ελαφρότητα των νεωτέρων ιστορικών μας..
Έτσι πιστεύω ότι θα πρέπει ν΄ αναθεωρήσουμε ορισμένα σκοτεινά σημεία της ιστορίας μας, η οποία κάνει, πολλές φορές, λάθη τραγικά και να μη καταδικάζουμε αβασάνιστα ανθρώπους ως προδότες υψηλών ιδανικών .
Με το ψέμα της δήθεν προδοσίας του Πύλιου Γούση στο Σούλι γαλουχήθηκαν πολλές γενιές Ελλήνων, γράφτηκαν ποιήματα και παίχθηκαν τραγωδίες, που βασίζονταν σε αστήριχτα παραμύθια. Από αυτά τα παραμύθια ,έχουμε χρέος, ν’ απαλλάξουμε τις ερχόμενες γενιές, στις οποίες θα πρέπει να δώσουμε πνευματική κληρονομιά , την ιστορική αλήθεια.
Ο Π. Τζιόβας γράφει: «Προτού αρχίσει η δεύτερη πολιορκία του θρυλικού Μεσολογγίου 65 γυναικόπαιδα, οδηγούμενα από τους Θεοδ. Λάμπρου, Λ. Βέικο, Γ. Δράκο και Πύλιο Γούση μπήκαν στην πόλη με τη φροντίδα του φιλικού Αθ. Κεφαλά, ο οποίος καταγόταν από την Πρέβεζα».
Ο Π. Γούσης μετείχε μαζί με τον Κίτσο Τζαβέλλα και 500 μαχητές στην προσπάθεια διάσωσης της νησίδας Ντολμάς, η οποία τελικά αλώθηκε από τους Τούρκους.
Οι κυριότεροι λόγοι που ο Περραιβός «παρέδωσε» στην ιστορία τον Πήλιο Γούση ως προδότη:
α) Το γεγονός ότι ο Χ. Περραιβός ήταν αφοσιωμένος στη «φάρα» των Τζαβελαίων και αντιπαλεύονταν τη φάρα των Μποτσαραίων (και Παλάσκας, Κουτσονίκας κ.ά.) στην οποία ήταν προσκείμενος ο Πήλιο Γούσης, άρα είχε κάθε λόγο να πέσει στη δυσμένεια του Χ. Περραιβού.
β) Στη Συνέλευση της Κέρκυρας (το 1814) ο Χ. Περραιβός, ζήτησε από τους Σουλιώτες να τον ορίσουν πληρεξούσιο σε επιτροπή που θα μετέβαινε στη Βιέννη, να ζητήσει τη στήριξη του αυτοκράτορα Αλέξανδρου που βρισκόταν εκεί τότε. Ο Πύλιο Γούσης εναντιώθηκε στην πολιτική του Περραιβού, κρατώντας περήφανη στάση και αυτή ακριβώς τη στάση του την πλήρωσε ακριβά, με μια χαλκευμένη, όπως αποδείχθηκε, με μια ανύπαρκτη προδοσία. To 1815 στην 2η έκδοση του βιβλίου του, ο Περραιβός τον έγραψε προδότη, πράγμα που δεν είχε γράψει στην 1η έκδοση το 1804!!
Στην διαφωνία τους αυτή (όπως αναφέρεται, ο Πύλιο Γούσης του είπε μεταξύ άλλων: «…Περραιβέ, οι Σουλιώται, έχουν άνδρας να υπερασπισθούν τα δίκαιά των….». Πέραν των όσων αναφέρει ο κ. Τζιόβας στην έρευνά του, το γεγονός που και πολλοί άλλοι επικαλέσθηκαν και προκαλεί εύλογη απορία, είναι οι «άγραφοι» νόμοι των Σουλιωτών. Όι Σουλιώτες, σε θέματα προδοσίας ήταν αμείλικτοι. Πώς ήταν λοιπόν δυνατόν να άφηναν ατιμώρητο τον Πύλιο Γούση, να τον δέχονται στις τάξεις τους και σε κάποιες περιπτώσεις να τον ορίζουν κι εκπρόσωπό τους σε διάφορα θέματα. Αντίθετα, ήταν γενναίος συμπολεμιστής στους αγώνες τους, όπου και διακρίθηκε για την ανδρεία του και για την αγάπη του στην πατρίδα του, το Σούλι.
γ) Ο ιστορικός συγγραφέας Κουγιτέας δίνει μια νέα άποψη, υποστηρίζοντας ότι το σπίτι στο οποίο οχυρώθηκαν οι 200 τουρκαλβανοί «…κατά κακήν σύμπτωσιν ανήκεν εις τον Πύλιον Γούσην, όστις κατά την ημέραν εκείνην εμάχετο απεγνωσμένως εις Κιάφαν».
Αυτό είναι βέβαια ευρύτερα γνωστό. Μάλιστα πολεμούσε μέσα από το σπίτι των Ζερβαίων και τραυματίστηκε στον ώμο.
Μετά την συνθηκολόγηση ο Πήλιος έφτασε στο Ζάλογγο. Στη μάχη που ακολούθησε πολέμησε γενναία και τραυματίστηκε. Ο πατέρας του, ο θείος του, τα ανίψια του και η κόρη του σκοτώθηκαν.
Ανακρίβειες γραφόντουσαν σε κάθε εποχή! Μη μπορώντας να συνεχίσουν να κατηγορούν τον Πύλιο Γούση κάποιοι…, έγραψαν ότι υπήρχε κι άλλος Πύλιο Γούσης…Κερκυραίος ! Φυσικά αυτό ξεπερνάει και τις αστειότητες. Ο ίδιος ο Πύλιο Γούσης ήταν στην Κέρκυρα μαζί με όλους τους Σουλιώτες μετά το 1803-1804.
Είναι γνωστό ότι στην Ήπειρο υπήρχε η εκδίκηση (βεντέτα) σε περιπτώσεις, φόνου, προσβολής, προδοσίας. Πόσο μάλλον στο Σούλι.
Κυκλοφορούσε ανάμεσα στους Σουλιώτες χωρίς κανείς Σουλιώτης να του προσάψει κατηγορία προδοσίας, ούτε να σκοτώσει ή έστω να τον δολοφονήσει ως προδότη. Ούτε στο Σούλι, ούτε στην Πάργα που πήγαν μετά την αποχώρηση από το Σούλι, ούτε στην Κέρκυρα που έμειναν για χρόνια.
Το δε 1819 έγινε μέλος της μεγαλύτερης μυστικής οργάνωσης για την απελευθέρωση, την Φιλική Εταιρεία.
2η πολιορκία, Μεσολόγγι 3 Μάρτη του 1826 μπροστά στο φάσμα της πείνας και μετά από την άλωση του Αιτωλικού συνήλθαν οι καπεταναίοι στο καλύβι του Ν. Ζέρβα και ο Πύλιο Γούσης, φαμελίτης ο ίδιος, επειδή νόμισε ότι οι μη οικογενειάρχες ήθελαν να φύγουν τους φοβέρισε με τα παρακάτω λόγια:
«Πουθενά δεν πηγαίνομεν! Βουνόν (εις ύψος) να το κάμη απ’ έξω, εδώ θα πεθάνωμεν, και όποιου (του) βαστά ο κώλος ας κάμη αρχήν και βλέπει. Ανατολικόν εδώ δεν το κάμνομεν».
Ο Πύλιο Γούσης με τον βαθμό του αντιστρατήγου, σκοτώθηκε πολεμώντας ηρωικά, αν και τραυματισμένος, στην έξοδο του Μεσολογγίου τη νύχτα τής 11ης προς 12η Απριλίου 1826. Στο Μεσολόγγι είχαν καταφύγει ύστερα από πολλές περιπλανήσεις κι αγώνες αρκετοί Σουλιώτες. Πριν από το θάνατό του είχε βοηθήσει στην αντίσταση των Μεσολογγιτών, κατά την πολύμηνη πολιορκία τους από τους Τούρκους. Κάποτε η ιστορία θα πρέπει να στέκεται πάνω από προσωπικές διαφορές κι έριδες και να αποδίδει τα γεγονότα όπως έγιναν κι όχι όπως τα περιγράφουν «μαγειρεμένα» κάποιοι, ανάλογα με συμπάθειες κι αντιπάθειες. Η Ιστορία όμως έτσι κι αλλιώς «γράφεται» από τους αγώνες των ανθρώπων, αλλά επίσης κι από ανθρώπους γράφεται, για να φτάσει στις επόμενες γενιές!
Πρέπει εν πάση περιπτώσει θα πρέπει να αποκατασταθεί και επισήμως η ιστορική αδικία, από τον Χριστόφορο Περραιβό, του οποίου οι τροποποιήσεις στην 2η έκδοση, εμφανίζουν τον Π. Γούση ως προδότη και παρά τις εμφανείς αντιφάσεις που πέφτει, επικράτησαν για πάρα πολλά χρόνια ακόμη και σε μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας, στα σχολικά βιβλία, και φυσικά, στο μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης.
Στον «κήπο των ηρώων», στο μνημείο των νεκρών είναι μεταξύ των φονευθέντων ηρώων της εξόδου και το όνομα του Πύλιο Γούση.
Οι Μεσολογγίτες καθόλου δεν έλαβαν υπ’ όψιν την κατασυκοφάντηση του Πύλιο Γούση από τον Περραιβό.
Λυπηρό είναι όμως ο πρώην υπουργός άμυνας, που πρόσφατα θέλωντας να κατηγορήσει κάποιους βουλευτές ως προδότες, να τους αποκαλέσει: «Πυλιογούσηδες» είτε από άγνοια είτε μη πολύσκεπτόμενος από τον θυμό και την σύγχισή του.
Αποκατάσταση λοιπόν της ιστορίας από χαλκευμένες κατηγορίες ενός μόνο ανθρώπου που χρησιμοποίησαν ως «πηγή», «από ελαφρότητα κάποιοι νεωτέροι ιστορικοί», όπως είχε γράψει ο Βασίλης Παυλίδης.

Πάνου Δημ. Τζιόβα, «Ο Πήλιο-Γούσης- Ο μύθος της προδοσίας-Αποκατάσταση»,
Ιωάννινα 1999, σ. 96, (19-2-2013)
Βασίλης Παυλίδης (1914 – 1983)
Νικόλαος Κασομούλης (1795-1872)
http://users.sch.gr/panlampri/index.files/Page8088.htm
http://el.wikipedia.org/wiki/Ιγνάτιος_Ουγγροβλαχίας

Σημ.: Γράφω με «υ» τον Πύλιο Γούση, διότι θεωρώ ότι είναι το σωστό. Δεν προέρχεται από το Πήλιο Μαγνησίας ώστε να είναι με «η». Το όνομα είναι υποκοριστικό από το: «Σπύρος». Συνηθισμένο στους αρβανιτόφωνους της Θεσπρωτίας, Φαναρίου Πρεβέζης και σε προέκταση σε όλη την Ήπειρο ακόμη και σήμερα!

 

Από την Προκυμαία της Πρέβεζας ως την Άνοιξη της Πάργας. Ο Άλκης Αλκαίος συναντά τον Κώστα Καρυωτάκη

Μια “μαγική” συνάντηση θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 17 Ιουλίου και ώρα 20.30 στον πεζόδρομο των Δικαστηρίων στην παραλία της Πρέβεζας. Ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης το πέρασμα του οποίου από την Πρέβεζα 91 χρόνια χρόνια μετά συνεχίζει να γοητεύει, να εμπνέει και να πονά, θα “ συναντήσει” έναν νεώτερο νεότερο εξαίσιο και πρόωρα χαμένο στιχουργό και ποιητή τον Αλκη Αλκαίο, ο οποίος “επέλεξε “ ως τελευταίο του προορισμό την αγαπημένη του Πάργα τον Δεκέμβριο του 2012.
Είναι από κείνες τις συγκυρίες που δεν μπορούν εύκολα να εξηγηθούν.
Δυο πόλεις κοντινές, δυο μεγάλοι ποιητές, δυο σύντομοι δρόμοι ζωής παράλληλοι οι οποίοι όμως συναντήθηκαν όταν ο Αλκης Αλκαίος μαθητής ακόμη παρουσίασε ένα δοκίμιο για τον Κώστα Καρυωτάκη.
Για την “συνάντηση” αυτή θα μιλήσει ο δημοσιογράφος-ερευνητής Σπύρος Αραβανής ενώ ο Γιώργος Μεράντζας και μια εξαιρετική μουσική ομάδα θα τραγουδήσουν για το κοινό μελοποιημένα ποιήματα των Κώστα Καρυωτάκη, Αλκη Αλκαίου και όχι μόνο.
Την μουσική ομάδα απαρτίζουν:
Τραγούδι:Γιώργος Μεράντζας. Ασπασία Στρατηγού, Βασίλης Προδρόμου.
Παίζουν :Dasho Kurti ακορντεόν,
Δημήτρης Σίντος πιάνο/μπάσο
Γιώργος Προδρόμου κιθάρες, μπαγλαμά , μπουζούκι,
Θάνος Τσελεμπής κρουστά,
Φώτης Σιώττας βιολί
Δέσποινα Σπανού Τσέλο.
Την εκδήλωση διοργανώνουν ο Δήμος και η Περιφερειακή Ενότητα Πρέβεζας ενώ η είσοδος θα είναι ελεύθερη για το κοινό.

4η Γιορτή Πολιτισμού «ΜΑΝΑ ΜΟΥΡΓΚΑΝΑ» από την Ομοσπονδία Μουργκάνας

 

Η Ομοσπονδία Μουργκάνας ανακοινώνει το φετινό πρόγραμμα των πολιτιστικών εκδηλώσεων που θα πραγματοποιήσει τον μήνα Αύγουστο στα χωριά μας στα πλαίσια της 4ης ΓΙΟΡΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ-ΜΑΝΑ ΜΟΥΡΓΚΑΝΑ . Του καθιερωμένου θεσμού των πολιτιστικών της δράσεων.
Πρώτη εκδήλωση :
Δευτέρα 5 Αυγούστου ώρα 21:00 στην Λεπτοκαρυά.
Συναυλία της Δημοτικής Φιλαρμονικής ορχήστρας των Φιλιατών που από το έτος 1929 και για ενενήντα χρονιά μέχρι σήμερα προσφέρει ανιδιοτελώς στα μουσικά δρώμενα αλλά και ευρύτερα στον πολιτισμό του τόπου μας.
Αποτελεί φυτώριο νέων μουσικών προσφέροντας σπάνια μουσική παιδεία.
Συνοδεύει δε με τους ήχους της όλες τις εορτές των Εθνικών Επετείων.
Την αποτελούν 70 μουσικοί κάθε ηλικίας που με θέληση και πάθος μας ταξιδεύουν μελωδικά .
Τιμούν δε, και προβάλλουν τον τόπο μας και πέρα απο τα στενά όρια του Δήμου μας.
Δεύτερη εκδήλωση :
Παρασκευή 9 Αυγούστου ώρα 21:00 στην Καλλιθέα.
Λαογραφική βραδιά.
Θα δούμε δρόμενα με ασχολίες των κατοίκων από μια εποχή που έφυγε, αλλά και ότι συνεχίζεται ακόμη .
Θα δείξουμε πως αυτές ήταν χθές και πως είναι σήμερα.
Θα ακούσουμε τραγούδια , μοιρολόγια, παραμυθία.
Θα μας τα παρουσιάσουν απλοί άνθρωποι του τόπου μας πέρα και δώθε από το ποτάμι με έναν πρωτότυπο τρόπο που δεν συναντάμε συχνά.
Η εκδήλωση θα ολοκληρωθεί με Ηπειρώτικο χορό και τραγούδι με ζωντανή παραδοσιακή μουσική χωρίς ενισχυτικά ηχητικά μέσα.
Τρίτη εκδήλωση :
17 Αυγούστου ώρα 17:00 στην Κεραμίτσα.
Ανάβαση – καλλιτεχνική βραδιά – και διανυκτέρευση στο επιβλητικό βουνό της Βελούνας .
Μια από τις πιο όμορφες και ιστορικές βουνοκορφές μας με την μοναδική θέα γύρω της που φτάνει έως την θάλασσα του Ιονίου.
Το μικρό οροπέδιο που σχηματίζεται στην κορυφή της καθιστά ιδανικό το περιβάλλον για αυτήν μας την δραστηριότητα.
Θα επισκεφθούμε επίσης τα χωράφια που οι κάτοικοι καλλιεργούσαν κάποτε εκει ,αλλά και τα απομεινάρια των εγκαταστάσεων από τις πολεμικές επιχειρήσεις των νεότερων χρονών.
Σας περιμένουμε όλους να παρακολουθήσετε αλλά και να συμμετάσχετε στις φετινές μας εκδηλώσεις.!!
Για το Δ.Σ.
ο Πρόεδρος
Αλέξης Τσέκας

Οικολογική Συμμαχία για την Ήπειρο

 

Γνωρίζουμε ότι οι εξορύξεις αποκλείουν την παραγωγή πιστοποιημένων τοπικών αγροτικών και αλιευτικών προϊόντων, αποτρέπουν τον τουρισμό, μειώνουν την αξία των ακινήτων, οδηγούν σε νέα εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, αυξάνουν τους κινδύνους για πολεμικές εμπλοκές, ενισχύουν τους στρατιωτικούς ανταγωνισμούς και την οικονομική αιμορραγία από τον εξαναγκασμό για συνεχή αγορά νέων οπλικών συστημάτων.
Ταυτόχρονα είναι καταστροφικές για το φυσικό περιβάλλον, στο οποίο η Ήπειρος έχει την πρωτιά στην Ελλάδα, είτε με είτε χωρίς ατυχήματα, λόγω των, βιομηχανικής κλίμακας, αναγκαίων εγκαταστάσεων, των αγωγών και των δικτύων μεταφοράς στην χέρσο σε ξηρά και θάλασσα. Δεν αποδεχόμαστε την επικείμενη καταστροφή και δεσμευόμαστε να χρησιμοποιήσουμε κάθε νόμιμο μέσο, για να κληροδοτήσουμε τον τόπο μας αμόλυντο και καθαρό όπως τον παραλάβαμε! Καλούμε τους απανταχού Ηπειρώτες(-ισσες), κάθε ενεργό πολίτη που συμμετέχει ήδη ή θέλει να συμμετέχει ατομικά ή συλλογικά σε δράσεις ή πρωτοβουλίες ενάντια στις εξορύξεις σε εγρήγορση.

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ
E-mail: epirus.eco.alliance@gmail.com
https://epirusecoalliance.wordpress.com
Fb: Οικολογική Συμμαχία για την Ήπειρο

ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ. Η ιστορία της

Ηγουμενίτσα / Φωτο: Γιάννης Βέλλης

Γράφει ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου

 

 

 

 

 

 

ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ ή ΘΕΣΠΡΩΤΙΣ

Το όνομα οφείλεται στον μυθικό ηγεμόνα τον Θεσπρωτό, οποίος θεωρείται γενάρχης των Θεσπρωτών. Θεσπρωτός (μυθολογία), ο δευτερότοκος από τους 50 γιους του βασιλιά Λυκάονα του πρώτου βασιλιά της Αρκαδίας. Ο Λυκάων ο Αρκάδιος ήταν γιος του Πελασγού και της Μελίβοιας (ή της νύμφης Κυλλήνης), κατά τον Μελέτιο τον Γεωγράφο.
Οι κάτοικοι ονομάστηκαν «Θεσπρωτικόν έθνος» ή «Θεσπρωτικών φύλα» ή «Θεσπρωτικά έθνη».
Στους αρχαίους χρόνους η Θεσπρωτία επεκτεινόταν ως και την αρχαία Δωδώνη ανατολικά. Ανήκε επίσης στην Θεσπρωτία το νεκρομαντείο και η αρχαία Εφύρα (νότια), η οποία χτίστηκε από Μυκηναίους εποίκους τον 14ο – 13o αιώνα π.Χ.
Ως τα πρόσφατα χρόνια και η Πάργα.
Κατά την Τουρκοκρατία η Θεσπρωτία ονομάστηκε Τσαμουριά και οι κάτοικοι Τσάμηδες.
Η παρουσία ανθρώπου στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Ηγουμενίτσας εντοπίζεται στην Παλαιολιθική περίοδο (250.000 – 9000 π.χ.) σε υπαίθριες θέσεις με λίθινα εργαλεία που έχουν βρεθεί στην πεδιάδα του Κάτω Καλαμά. Νεολιθικά ευρήματα (9000-2800 π.χ.) έχουν εντοπισθεί στη σπηλιά της Σίδερης. Οι ανασκαφές στο λόφο Ραγίου (Πύργος) έδειξαν ότι η περιοχή κατοικήθηκε ήδη από την 2η π.χ. χιλιετία.
Κατά την εποχή του χαλκού η Ήπειρος αποτέλεσε την κοιτίδα των περισσότερων ελληνικών φύλων. Η περιοχή μελέτης ανήκε στο φύλο των Θεσπρωτών. Η Τηλεγονία αναφέρει την επίσκεψη του Οδυσσέα στην Θεσπρωτία για να πάρει χρησμό. Μετά τον χρησμό ότι θα τον σκοτώσει ο γιος του απομακρύνθηκε από τα παράλια. Γνώρισε και παντρεύτηκε την βασίλισσα των Θεσπρωτών Καλιδίκη. Έκανε μαζί της έναν γιο τον Πολυποίτη. Τον εδραίωσε στην βασιλεία των Θεσπρωτών κι έφυγε. Στον γυρισμό του τον σκότωσε ο γιος του με την Κίρκη, ο Τηλέγονος.

ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ. «Λιμήν έρημος» [Θουκυδίδης]

Κατά την μυθολογία και τοπική παράδοση το νησάκι Αγιονήσι και Πρασούδι, στην είσοδο του όρμου της Ηγουμενίτσας, ήταν οι βράχοι που έριξε ο Κύκλωπας Πολύφημος στον Οδυσσέα, από την επίσκεψή του κατά την Οδύσσεια. Σε μία βορεινή πλαγιά της Ηγουμενίτσας υπάρχει η «Σπηλιά του Κύκλωπα» της οποίας έχει καθιζάνει η οροφή άγνωστο πριν πόσα χρόνια ή αιώνες. (Παραμένει άγνωστος και ανεκμετάλλευτος ο χώρος για τον πολύ κόσμο. Τον γνωρίζουν μόνο όσοι σε μικρή ηλικία πήγαιναν εκεί παίζοντας. Δυστυχώς!)Κατά το 1.100 π.Χ. με την κάθοδο των Δωριέων τα υπάρχοντα τότε θεσπρωτικά φύλλα, μετακινήθηκαν προς την Θεσσαλία και τη νότια Ελλάδα.
Κατά τους ιστορικούς χρόνους οι Κερκυραίοι δημιούργησαν αποικίες στην Τορώνη (Λυγιά Ηγουμενίτσας) και τον Βουθρωτό, από όπου έκαναν επιδρομές στην ενδοχώρα και άρπαζαν δούλους. Επίσης προμηθευόταν, όπως και οι νοτιοελληνικές πόλεις, γαλακτοκομικά προϊόντα, δέρματα, μαλλί και ξυλεία. Κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο οι Θεσπρωτοί και οι άλλοι Ηπειρώτες συμμάχησαν με τους Πελοποννήσιους κατά των Αθηναίων και των Κερκυραίων. Το 433 π.χ. έγινε η περίφημη ναυμαχία των Συβότων μεταξύ Κορινθίων και Κερκυραίων, κατά την οποία και οι δύο αντιμαχόμενοι θεώρησαν ότι νίκησαν και έστησαν τρόπαιο. Κατά νεότερη έρευνα, τα Σύβοτα της αρχαιότητας ήταν τα νησάκια της Λυγιάς Ηγουμενίτσας, τα οποία καλύφθηκαν αργότερα από τις προσχώσεις του Θύαμη ποταμού.
Γύρω στο 350 π.χ. χτίστηκαν οι πρώτες οχυρωμένες ακροπόλεις και τα χωριά άρχισαν να συνενώνονται σε πόλεις. Για μερικές δεκαετίες η Ελέα υπήρξε η πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας και έδρα του Κοινού των Θεσπρωτών. Στη συνέχεια και μετά την κατάκτηση της Ν. Κεστρίνης από τους Θεσπρωτούς καθιερώθηκε ως πρωτεύουσα της Θεσπρωτίας η Τιτάνη ή Γιτάνη (σημ. Γκούμανη) στο όριο της περιοχής μελέτης, με πληθυσμό περίπου 6.000 κατοίκων. Η Τορώνη επίσης (Κερκυραϊκή Περαία) είχε πληθυσμό 6.000 κατοίκους.
Στη συνέχεια την πρωτοβουλία στην Ήπειρο ανέλαβε ο βασιλικός οίκος των Μολοσσών και οι φυλές της νότιας Ηπείρου ενώθηκαν σε συμμαχία που ονομαζόταν Ηπειρωτική Συμμαχία ή «συμμαχία των Απειρωτάν». Οι δυνατότητες της συμμαχίας υλοποιήθηκαν από τον Πύρρο που βασίλευσε από το 297 μέχρι το 272 π.χ. και εισέβαλε στην Ιταλία.
Όταν το 168 π.χ. οι Μακεδόνες νικήθηκαν από τους Ρωμαίους, ο Ρωμαίος στρατηγός Αιμίλιος Παύλος επιστρέφοντας από την Πύδνα, για λόγους αντεκδίκησης λεηλάτησε και κατέστρεψε 70 πόλεις της Ηπείρου και πήρε 150.000 αιχμαλώτους ως δούλους (167 π.χ.). Οι περισσότερες από τις πόλεις που καταστράφηκαν ήταν των Μολοσσών και ορισμένες των Θεσπρωτών (Ελέα, Τιτάνη) και η Ήπειρος έκανε πολλούς αιώνες να αναλάβει από την καταστροφή αυτή. Όταν ο Στράβων επισκέφθηκε την Ήπειρο (β’ μισό του 1ου π.χ. αιώνα) βρήκε τη χώρα «ως επί το πλείστον έρημον».
Η Pax Romana (Ρωμαϊκή ειρήνη) έγινε αισθητή στην Θεσπρωτία από τον 1ο μ.χ. αι. μέχρι την περίοδο της μεγάλης κρίσης στα μέσα του 3ου. Ένας αρκετά εκτεταμένος οικισμός των πρώτων μ.Χ. αιώνων, ο οποίος δημιουργήθηκε στα μέσα του κόλπου της Ηγουμενίτσας στην περιοχή του Λαδοχωρίου, φαίνεται ότι επέζησε και κατά την παλαιοχριστιανική περίοδο (έως τον 6ο αι.)

Ζάβαλι – Λαδοχώρι, Ηγουμενίτσα
Ο χώρος όπου ανακαλύφτηκε η μαρμάρινη σαρκοφάγος με ανάγλυφες σκηνές από την Ιλιάδα του Ομήρου το 1975, η οποία κακώς δεν ήρθε στο αρχαιολογικό μουσείο της Ηγουμενίτσας, αφού έγινε και υπάρχει αρχαιολογικό μουσείο στην Θεσπρωτία, αλλά παραμένει στα Ιωάννινα.

Οι έρευνες υπό την επίβλεψη της αρχαιολόγου κ. Αταλάντης Μπέτσιου συνεχίστηκαν όπως στην φωτο.
Τοποθεσία Ζαβαλι. Λαδοχώρι Ηγουμενίτσας, 2ος μ.χ. αι. επί αυτοκράτορος Ανδριανού.
Αδριανός
Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας που λάτρευε την Ελλάδα Πόπλιος Αίλιος Αδριανός
(76-138):
Από τους σημαντικότερους Ρωμαίους αυτοκράτορες, γνωστός για τα φιλελληνικά του αισθήματα. Γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 76 στην πόλη Ιταλική, κοντά στη σημερινή Σεβίλλη της Ισπανίας. Καταγόταν από την πόλη Αδρία της Ιταλίας (σημερινό Άτρι), εξ ου και το όνομά του Αδριανός. Ήταν γιος συγκλητικού κι εξάδελφος του αυτοκράτορα Τραϊανού. Το πλήρες όνομά του ήταν Πόπλιος Αίλιος Τραϊανός Αδριανός.
Η έπαυλη του Λαδοχωρίου με τις ανάγλυφες μαρμάρινες ρωμαϊκούς σαρκοφάγους, και τα ιδιαίτερα σημαντικά ευρήματα του 3ου μ.χ. αι. από το νεκροταφείο στο οικόπεδο του Μουσείου, ήρθαν τα αποδείξουν ότι ο κόλπος της Ηγουμενίτσας, ο «έρημος λιμήν» του Θουκυδίδη, έπαιξε έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ύστερη αρχαιότητα. Και γενικότερα η Θεσπρωτία αποτέλεσε το προγεφύρωμα της Ελλάδας προς την Ιταλία, και αντίστροφα. «Πρόκειται της Ελλάδος προς την Ιταλία» κατά τον Πολύβιο.

Κατά τους μεσαιωνικούς χρόνους η Θεσπρωτία υπέφερε από τις βαρβαρικές επιδρομές των Γότθων, Βανδάλων, Αβάρων, Βουλγάρων και Σλάβων. Ορισμένοι από τους τελευταίους εγκαταστάθηκαν σε εδάφη της Θεσπρωτίας και αργότερα, είτε εκδιώχθηκαν, είτε αφομοιώθηκαν και εκχριστιανίσθηκαν. Μετά τη νίκη του Βασιλείου Β’ Βουλγαροκτόνου (956-1025 μ.χ.) επί των Βουλγάρων και την εκδίωξή τους, στην Ήπειρο εγκαταστάθηκαν άποικοι από άλλα μέρη της αυτοκρατορίας με σκοπό την ενίσχυση του ελληνικού στοιχείου.
Έτσι βρήκε πρόσφορο έδαφος στην Ήπειρο ο Μιχαήλ Άγγελος Κομνηνός και ίδρυσε το Δεσποτάτο της Ηπείρου μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους (1204). Τα παράλια της Θεσπρωτίας είχαν δοθεί στους Ενετούς και για ένα διάστημα ο Μιχαήλ Άγγελος αναγνώρισε την ψιλή κυριότητα τους σε αυτά. Σύντομα όμως τους εκδίωξε και κατέλαβε την Κέρκυρα. Την περίοδο του δεσποτάτου το Βυζάντιο άφησε την σφραγίδα του καθώς χτίστηκαν τεχνικά καλύτερες εκκλησίες και μοναστήρια.
Το 1294 ο Δεσπότης της Ηπείρου Νικηφόρος (1271-1296) έδωσε τμήμα της Θεσπρωτίας (Βουθρωτό, Ηγουμενίτσα, Σύβοτα) ως προίκα στη θυγατέρα του Θαμάρ για το γάμο της με τον Πρίγκιπα Φίλιππο Ανδεγαυό του Τάραντα.
Μετά από εκατό περίπου χρόνια οι Ενετοί κατέλαβαν τα παράλια της Θεσπρωτίας δημιουργώντας βάσεις στη Σαγιάδα, το Φανάρι και την Πάργα. Από τότε και για πολλούς αιώνες τα παράκτια φρούρια της Θεσπρωτίας παρέμειναν τα προκεχωρημένα φυλάκια των Ενετών στην Ηπειρωτική Ελλάδα και δυτική πύλη της χώρας. Πιθανότατα, εκείνη την περίοδο χτίστηκε και το κάστρο της Ηγουμενίτσας.

Ο Αραβαντινός γράφει: «Γουμενίτζα ήτοι Ηγουμενίτζα.-Λιμήν της Θεσπρωτίας και φρούριον αξιόλογον επί των πολέμων της Βενετίας και Τουρκίας (Δ΄. 46. 36) αναφέρεται δε προ του έτους 1.350».
Η Θεσπρωτία αντιστάθηκε έναντι των Τούρκων, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ήπειρο και αυτό οφείλεται κυρίως στην ύπαρξη των ενετικών φρουρίων. Έτσι, οδηγήθηκε στον βίαιο εξισλαμισμό και λόγω της λόγω της σημαντικής θέσης των Αλβανών στο σύστημα της Οθωμανικής κυριαρχίας.
Ο όρμος της Ηγουμενίτσας, όμορφο και φυσικό λιμάνι, χρησιμοποιήθηκε κατά την Τουρκοκρατία ως αγκυροβόλιο του Τουρκικού στόλου, πολύ πιθανόν μετά από εκβάθυνση της εισόδου.
Η εισβολή του Μεχμέτ Χατζή μπέη ήταν αιτία συνεχών συγκρούσεων μεταξύ Τούρκων και Ενετών, Κερκυραίων και Χιμαριωτών, στα παράλια της Θεσπρωτίας. Σε μία σύγκρουση ο Μοροζίνι με τα κανόνια του στόλου του, βομβάρδισε το κάστρο της Ηγουμενίτσας το 1685. Η φρουρά από 30 Τούρκους το έβαλε στα πόδια. Για να μη το ξαναχρησιμοποιήσουν οι Τούρκοι και να εφησυχάσουν οι Ενετοί, o Μοροζίνι αφαίρεσε τα 12 κανόνια και τα μετέφερε στην Κέρκυρα, ενώ ανατίναξε το Κάστρο. Έτσι παραμένει ως σήμερα ερειπωμένο.

Οι Ενετοί επέστρεψαν το 1718 και παρέμειναν ως την κατάλυση της «Γαληνοτάτης Βενετικής Δημοκρατίας» το 1797. Το 1798 ο Αλή πασάς νίκησε τους Γάλλους και κατέλαβε το Βουθρωτό, την Ηγουμενίτσα, την Πρέβεζα και τη Βόνιτσα. Αργότερα αγόρασε και την Πάργα από τους Άγγλους.
Η Ηγουμενίτσα πρωτοεμφανίζεται σαν οργανωμένη κοινωνία στις αρχές του 20ου αι. Επίσης τότε έγινε προσπάθεια του Χαμίτ Μπέη του Γκρικοχωρίου να δημιουργήσει μια πόλη λιμάνι με το όνομα Ρεσαντγιέ προς τιμή του φίλου του Σουλτάνου Ρεσσάτ Πασσά, τον προλαβαίνει όμως η απελευθέρωση της περιοχής από τον Ελληνικό στρατό το 1913.
Ως τότε υπήρχε σαν ένα μικρό επίνειο της Γράβας στην οποία άραζαν βάρκες και μικρά καΐκια. Λειτουργούσε υποτυπωδώς ένα τελωνείο ακριβώς κάτω από το Διοικητήριο και υπήρχε και ένα μικρό καφενεδάκι, για να εξυπηρετεί τους διερχόμενους για και προς Μαργαρίτι καθώς και των γύρω χωριών.
Για την ετυμολόγηση του ονόματός της ο Αραβαντινός αναφέρει:

«Γουμενίτζα ή Ηγουμενίτζα λιμήν της Θεσπρωτίας και φρούριον αξιόλογον εκ των πολέμων της Τουρκίας και Βενετίας αναφέρεται δε υπάρχουσα προ του έτους 1350».
Ο Φώτιος Οικονόμου στο βιβλίου του «Η Θεσπρωτία» σημειώνει: «Έλαβε την ονομασίαν πιθανώς ή από τον Ηγούμενον παλαιάς μονής κειμένης εις το Ν. μέρος της πόλεως ή από την μετοίκησιν εις αυτήν νομάδων κατοίκων του οικισμού Γκούμανη.»
Η Ηγουμενίτσα πριν την απελευθέρωση Απογραφή από το Τούρκικο κράτος ως «Γράβα» (Βουνοσπηλιά) είχε:
Χανέδες (Σπίτια) 53.
Πληθυσμό αρρένων: 119,
θηλέων:118.
Ανήκε στον Κασαμπά Μαργαριτίου.

Στις αρχές του 20ου αι. με την προσπάθεια του Χαμίτ Μπέη του Γκρικοχωρίου να δημιουργήσει μια πόλη λιμάνι με το όνομα Ρεσαντγιέ, (όνομα της «Βεζυροπούλας»-κόρης του Σουλτάνου) προς τιμή του φίλου του Σουλτάνου Ρεσσάτ Πασσά, τον προλαβαίνει όμως η απελευθέρωση της περιοχής από τον Ελληνικό στρατό το 1913.

Ως την απελευθέρωση της Θεσπρωτίας (1913), ήταν ένα μικρό ακόμη χωριό που στην απογραφή η οποία έγινε εκείνη τη χρονιά, αριθμούσε 292 κατοίκους και έφερε το όνομα Γράβα. Παρέμεινε ως πολλά χρόνια αργότερα το όνομα του μικρού χωριού που υπήρχε. «Γράβα», η οποία ενσωματώθηκε στην Γουμενίτσα (Λατ. Gomenizze) και μετέπειτα Ηγουμενίτσα.
Υπήχθη στην Υποδιοίκηση «Φιλιατών και Γουμενίτσης» του νομού Ιωαννίνων. Μεγαλύτερα χωριά ήταν το Γκρικοχώρι (παλιό Γραικοχώρι) με 1.163 κατοίκους, η Σούβλαση (Αγ. Βλάσης) με 1.012 κατοίκους, το Καστρί με 978 κατοίκους. Το κύριο λιμάνι της Θεσπρωτίας το οποίο εξυπηρετούσε και τα Γιάννενα ήταν η Σαγιάδα (844 κατοίκους). Ο πληθυσμός της περιοχής του σημερινού Δήμου Ηγουμενίτσας ανερχόταν σε 4.925 κατοίκους. Στην απογραφή του 1920 ανερχόταν σε 4.730 κατοίκους και η μείωση οφειλόταν στη φυγή ενός αριθμού Αλβανοτσάμηδων.
Η Ηγουμενίτσα εμφανίζεται ως ξεχωριστή Κοινότητα με 649 κατοίκους και οικισμούς, την Ηγουμενίτσα (278 κατοίκους), την Γράβα (347 κατοίκους) και το Λιμάνι (24 κατοίκους). Στην απογραφή του 1928 η Κοινότητα Ηγουμενίτσας είχε 564 κατοίκους. Η περιοχή υπαγόταν στην Επαρχία Θυάμιδος με έδρα τις Φιλιάτες. Εκείνη την περίοδο ιδρύθηκε και η Κοινότητα Νέας Σελεύκειας (783 κατοίκους) από πρόσφυγες που ήλθαν κυρίως από Σελεύκεια και Ανεμοδούριο της Μικράς Ασίας.
Το 1936 χωρίσθηκε ο Νομός Θεσπρωτίας από το Νομό Ιωαννίνων και ορίσθηκε έδρα του η Ηγουμενίτσα η οποία προήχθη σε Δήμο, με 1.353 κατοίκους κατά την απογραφή του 1940. Στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η περιοχή υπέφερε από τα στρατεύματα κατοχής τα οποία κατέστρεψαν εντελώς την Ηγουμενίτσα και συνεργάζονταν με ντόπιους Αλβανοτσάμηδες.

Ένα εντελώς ξεχωριστό και μεγάλο κεφάλαιο αποτελούν οι δολιότητες και τα εγκλήματα των «τουρκαλβανών» ή «μουσουλμανοτσάμηδων», ως την αποχώρησή τους στην Αλβανία.
Βασικό ρόλο έπαιξε η νικηφόρα έκβαση της μάχης της Μενίνας 17 Αυγούστου 1944. Εκεί ηττήθηκαν οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους μουσουλμανοτσάμηδες, από τους αντάρτες του ΕΔΕΣ. Η αποχώρησή τους μετά την απελευθέρωση, έφερε ανακατατάξεις και νέους πληθυσμούς από τα ορεινά της Θεσπρωτίας και άλλα μέρη της Ελλάδας, οι οποίοι πύκνωσαν τον πληθυσμό της Ηγουμενίτσας.

Ο πληθυσμός της το 1951 ανερχόταν σε 2.386 κατοίκους και του σημερινού Δήμου Ηγουμενίτσας σε 6.919 κατοίκους. Εκείνη την περίοδο κτίσθηκαν και οι λεγόμενες «πολυκατοικίες των δημοσίων υπαλλήλων», διώροφα και τριώροφα οικήματα, μερικά από τα οποία σώζονται ακόμα κάποια στην οδό Π. Τσαλδάρη, στην οδό Πάργης και δίπλα στο λιμάνι των ακτοπλοϊκών για Κέρκυρα.

Στο επόμενο διάστημα η ανάπτυξη της Ηγουμενίτσας και του λιμανιού της ήταν συνεχής, ιδίως από τις αρχές της δεκαετίας του 60, οπότε εκβαθύνθηκε το λιμάνι και δημιουργήθηκε η πορθμειακή γραμμή Ηγουμενίτσας-Κέρκυρας και η ακτοπλοϊκή γραμμή (Ferry-Boat) Ιταλίας -Ηγουμενίτσας – Πάτρας. Ο πληθυσμός της διπλασιάστηκε μεταξύ 1951 και 1971.

Έκτοτε η πόλη άλλαξε δραματικά όψη. Καταστράφηκε ανεπιστρεπτί ένα μεγάλο μέρος του φυσικού κάλλους.

Μπαζώθηκαν όμορφες παραλίες μέσα στην πόλη, με σημαντικότερη στα Πλατάνια.

Η πανέμορφη παραλία του Δρεπάνου συνεχώς υποχωρεί χωρίς καμία μέριμνα από κανέναν φορέα και στο μέλλον θα φανεί κατά πόσο άξιζε η θυσία του περιβάλλοντος, της ποιότητας ζωής και της φυσικής ομορφιάς για το υποτιθέμενο οικονομικό όφελος!

Παρ’ όλα αυτά, προτάσσοντας το σεβασμό της ποιότητας της ζωής, τον σεβασμό του περιβάλλοντος και της αισθητικής, εναντίον κοντόφθαλμων συμφερόντων, αισιοδοξούμε ότι υπάρχουν δυνατότητες να γίνει ανθρώπινη η πόλη, αρκεί να υπάρχει όραμα, φαντασία και αγάπη.

[Θουκιδ., 1,30,3 και 46, 3-4. Παυσ., Αττικά, Α17,5-15,6. Στεφ. Βυζαντίου, Θεσπρωτία, Αμύνται και Χαύνοι].
N. Hammond, μετάφρ. Α. Γιάγκα, Αθήναι 1971, τ.1, σελ. 31 σ. 26
[Απολλόδωρος, Γ,8,1. Διοδ. 9,28,29. Μελετίου γεωγραφία τ. Β΄, Βενετία 1807, σελ.276].
[«Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας», εκδ. οίκος Χάρη Πάτση, Αθήνα 1969]
[Τορύνη, Πλούτ Αντ 62… Τορώνη, Πτολ 3.14.5]
[Η Θεσπρωτία, Φ.Γ. Οικονόμου]
[Αραβαντινός ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ]
[Μιχάλης Κοκολάκης Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΗ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ ΣΤΟ ΣΑΛΝΑΜΕ ΤΟΥ 1895].
Φωτο: Τάσου Ρούμπη, Σωτήρης Λ. Δημητρίου και άλλες παλιές αγνώστων.
Γκραβούρες: Gomenizze Coronelli Vincenzo – 1688.

Χριστόφορος Περραιβός. «Η άλλη άποψη»

 

Του Σωτήρη Λ. Δημητρίου

Το πραγματικό του όνομα ήταν: Χρυσάφης Χατζηβασιλείου ή Χριστοφής Χατζηβασιλείου ή Χρυσάφης Χατζή Βασίλης. Το ψευδώνυμο: Στέφανος Αναργυράσιος. Γνωστός ως: Χριστόφορος Περραιβός.
Σύνολο χρησιμοποιούσε πέντε ονόματα και ψευδώνυμα ( ; )
Όσο περίεργο, τόσο σημαντικό και αξιοπρόσεχτο!
Εδώ ο αρθρογράφος προσπαθεί να συναρμολογήσει κάποια «κομμάτια του ιστορικού παζλ» τα οποία μένουν αχρησιμοποίητα σε κάποια γωνία.
Από αυτά τα παραμερισμένα «κομμάτια του παζλ», αν τα ενώσει κάποιος βγάζει μία «άλλη εικόνα» για το «φαινόμενο Περραιβός».
Δεν θα ασχοληθούμε με την ήδη καταγραμμένη βιογραφία ή αυτοβιογραφία του.
Όλες οι βιογραφίες τείνουν να χαρακτηρίσουν ως «εξαίρετη» την εικόνα του βιογραφούμενου.
Θα φωτίσουμε συνοπτικά κάποιες «σκιερές» πλευρές του, ο λόγος είναι απλός.
Έπαιξε σημαντικό ρόλο η παρουσία του σε κάποιες γνωστές στιγμές του αγώνα για την απελευθέρωση, όπως και τα γραφόμενά του.
ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ
Πάρα πολλά ερωτηματικά δεν βρίσκουν σοβαρή απάντηση για την σύλληψη του Ρήγα Φεραίου και των συντρόφων του.
Απορίας άξιο, πώς ενώ κάποιοι σύντροφοί του και πατριώτες οδηγήθηκαν στην φυλακή ή στον θάνατο, ο Περραιβός γλίτωνε…!!!
Ο Ρήγας συνελήφθη στην Τεργέστη την 1η Δεκεμβρίου του 1797 (μαζί και ο Περραιβός). Οδηγήθηκε στη Βιέννη, στις 14 Φεβρουαρίου 1798, όπου ανακρίθηκε μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους του. Κατάληξη των ανακρίσεων, σε συνδυασμό με τις συνεννοήσεις με τον Σουλτάνο, ήταν να εκτοπισθούν από τους συλληφθέντες οι Αυστριακοί και άλλων εθνοτήτων υπήκοοι για να δικαστούν από τις Αυστριακές αρχές, εκτός από τους Οθωμανούς, που απελάθηκαν και οδηγήθηκαν στην Οθωμανική επικράτεια για να υποστούν τις κυρώσεις του Σουλτάνου. Ο Ρήγας (41 χρονών) και οι επτά σύντροφοί του που ανήκαν στην ίδια κατηγορία, ο Ευστράτιος Αργέντης (31 χρονών, έμπορος από τη Χίο), ο Δημήτριος Νικολίδης (32 χρονών, γιατρός από τα Ιωάννινα), ο Αντώνιος Κορωνιός (27 χρονών, έμπορος και λόγιος από τη Χίο), ο Ιωάννης Καρατζάς (31 χρονών, λόγιος από τη Λευκωσία της Κύπρου), ο Θεοχάρης Γεωργίου Τουρούντζιας (22 χρονών, έμπορος από την Σιάτιστα), ο Ιωάννης Εμμανουήλ (24 χρονών, φοιτητής της ιατρικής από τη Καστοριά) και ο Παναγιώτης Εμμανουήλ (22 χρονών, αδερφός του προηγούμενου και υπάλληλος του Αργέντη), με συνοδεία των αυστριακών αρχών παραδόθηκαν στις 10 Μαΐου 1798 στους Τούρκους του Βελιγραδίου και φυλακίστηκαν στον πύργο Nebojša (Небојша), παραποτάμιο φρούριο του Βελιγραδίου.
Εκεί, ύστερα από συνεχή βασανιστήρια, στις 24 Ιουνίου του 1798, στραγγαλίστηκαν και τα σώματά τους ρίχτηκαν στον Δούναβη.
Μαζί τους συνέλαβαν και τον Περραιβό, ο οποίος όμως αφέθηκε ελεύθερος.
Ο Περραιβός ισχυρίστηκε ότι ο Ρήγας τον κάλυψε λέγοντας στις αυστριακές αρχές που τους συλλάβανε ότι τον γνώρισε καθ΄ οδόν και ότι έρχονταν στην Τεργέστη για να σπουδάσει ιατρική. (Ο Ρήγας και οι σύντροφοί του δεν έζησαν για να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα του Περραιβού..!!!) Κατά άλλη εκδοχή, είχε Γαλλική υπηκοότητα (ο Περραιβός !!!) και τον άφησαν ελεύθερο.. (;;;)
Ο Χριστόφορος Περραιβός ήταν ο μοναδικός από τους συλληφθέντες συντρόφους του Ρήγα που κατόρθωσε να αφεθεί ελεύθερος. Ο ίδιος υποστήριξε ότι συνελήφθηκαν μετά από προδοσία.
Εμποδίστηκε να πάει ως «πληρεξούσιος» στον τσάρο Αλέξανδρο της Ρωσίας από τον Πήλιο Γούση και αυτός τον εκδικήθηκε με το μελάνι του, κατασκευάζοντάς τον προδότη…
Ο Λάμπρος Κουτσονίκας, ο μόνος Σουλιώτικης καταγωγής που έχοντας τα στοιχεία από τον Γέρο Κουτσονίκα, έγραψε την ιστορία:
ΓΕΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
ΥΠΟ ΛΑΜΠΡΟΥ ΚΟΥΤΣΟΝΙΚΑ
Ο Περραιβός, κατά τον Λάμπρο Κουτσονίκα, κατασυκοφάντησε τους Μποτσαραίους, Κουτσονικαίους και ιδιαιτέρως τον Πήλιο Γούση.
Αμφισβητεί έντονα την αξιοπιστία των γραφομένων του Περραιβού και φαίνεται καθαρά η εμπάθεια που οδηγεί τον Περραιβόν με τα πέντε ονόματα, να κατασυκοφαντήσει τον Πήλιο Γούση και να τον παρουσιάσει στους ιστορικούς του μέλλοντος με το βαρύ στίγμα του προδότη της πατρίδας του.
Ο Περραιβός έφερε βαρέως το ότι τον απέρριψαν δια στόματος Πήλιο Γούση, οι Σουλιώτες και δεν πήγε ως πληρεξούσιός τους, στον Τσάρο Αλέξανδρο της Ρωσίας. Πήγε ο Σουλιώτης Τούσιας Μπότσαρης.
Κατάφερε όμως ο Περραιβός να πάει ως πληρεξούσιος στις:
Β΄ Εθνοσυνέλευση του Άστρους, (10 Απριλίου 1823 – 30 Απριλίου 1823)
Γ´ Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου (6 Απριλίου του 1826 αλλά διαλύθηκε λόγω της πτώσης του Μεσολογγίου στις 16 Απριλίου.. Επαναλήφθηκε στην Τροιζήνα).
Δ΄ Ἐθνοσυνέλευση του Άργους (11 Ιουλίου έως τις 6 Αυγούστου 1829).
Στην μάχη του Πέτα 1822, πάλι παρών ο Περραιβός…!!
Συνολικά κατά τη μάχη του Πέτα σκοτώθηκαν τα 2/3 των Φιλελλήνων, οι μισοί Επτανήσιοι και το 1/3 των δυνάμεων του τακτικού στρατού. Επίσης, μετά τη μάχη, σκοτώθηκαν κι οι αιχμάλωτοι, κατά τη συνήθεια των Τούρκων. Η συμφορά υπήρξε πολύ αισθητή.
Ο Περραιβός ξαναβγήκε σώος και αβλαβής, καθ` ότι έβλεπε την μάχη μαζί με τον Μαυροκορδάτο εκ του ασφαλούς.
Για τον Περραιβό ο Μακρυγιάννης
«…ήταν αυτός ο αίτιος κι ο Τζαβέλας κι ο Περραιβός κι όλη αυτείνη η συντροφιά δια να γένη το κίνημα κι αυτείνοι μείναν όλοι πίσου εις τον Φαληρέα μ` εννιά-χιλιάδες ασκέρι και κάναν σίγρι με τα κιάλια.
Είχαμεν συνφωνήσει να μας στείλουν και την καβαλλαρία ούτε έναν καβαλλάρη δεν έστειλαν..»
«…Ο Τζαβέλας, Περραιβός και συντροφιά τους πιάσαν την Κόρθο πήραν το κάστρο και ζάπωσαν όλη την επαρχίαν, προσόδους, σταφίδες κι ο Γενναίος και η συντροφιά του το δικό τους μανοσούπι από Άργος ως Καρύταινα και κυβερνούσαν τους κατοίκους.
Και οι άλλοι στα δικά τους. Και πάθαν οι κάτοικοι όσα δεν πάθαν από τους Τούρκους…».
«…κι ο Περραιβός κ εγκωμιάζει τους Σουλιώτες, του-λόγου-του και τη συντροφιά του. Λέγει δια ᾿μένα, όταν ήρθαμεν εις τον Ανάλατον υπέρ των πολιορκημένων των Αθηνών, ότι τους έσφαλα εγώ. Έχει δίκιον ο Περραιβός μ’ εννιά-χιλιάδες ασκέρι αυτείνοι εις τον Φαληρέα, πεζούρα και καβαλλαρία, κι άφησαν όλες τους τις θέσες και κανόνια – Και δια τις εικονογραφίες οπού άρχισα από τα 1836 και εις τα 1839 τις τελείωσα – διατί τις έφκειασα; Ν αποδείξω αυτεινών τις ψευτιές και χαμέρπειές τους κατά δύναμιν και του Κάρπου να τ αποδείξω ψέμα εκείνο οπού λέγει ᾿εις το στορικόν του, ότι πήρα το πυρ και το σίδερον και πήγα αναντίον των Πελοποννησίων».
«Τα απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη»
Δηλ. αν πιστέψουμε τον Μακρυγιάννη, προσπάθησε ή «διάβρωσε» και κάποιους από τους Σουλιώτες που είχε ως συναγωνιστές;
Ο Χ. Περραιβός, τόσο στην Επτάνησο όσο και στη Βενετία, πολλές φορές καταδιώχθηκε ως συνωμότης, κατορθώνοντας όμως κάθε φορά να μένει εκτός φυλακών.
Ο ρόλος του Ιγνατίου στην άλωση της Πρέβεζας.
Μετά την απομάκρυνση των Βενετών από τα Επτάνησα και την κατάληψη της περιοχής από τους Γάλλους, τα σχέδια του Αλή πασά για διεύρυνση του ζωτικού του χώρου ευνοούνταν από την εύνοια που του έδειχναν οι Γάλλοι. Μετά τη ρήξη των Γαλλοτουρκικών σχέσεων και την ήττα των Γάλλων στο Αμπουκίρ, ο Αλή πασάς προσανατολίστηκε προς τους Άγγλους και τους Ρώσους, των οποίων την διείσδυση στην Ήπειρο ήθελε να προλάβει. Έτσι κατέλαβε αιφνιδιαστικά το Βουθρωτό, την Ηγουμενίτσα και τον Οκτώβριο του 1798 την Πρέβεζα. Ο ρόλος του Ιγνατίου στα γεγονότα της Πρέβεζας, συνίστατο στο να δώσει μυστικές οδηγίες στον κλήρο της πόλης να εμποδίσει τον ντόπιο ελληνικό πληθυσμό να βοηθήσει τους Γάλλους, ενώ παρακίνησε-κατόπιν υπόσχεσης σχετικής του Αλή πασά πως δεν θα τους έβλαπτε- τους Πρεβεζάνους που είχαν καταφύγει στο Άκτιο να επιστρέψουν στην πόλη τους, όμως όταν αυτοί το έκαναν , συνελήφθησαν και σφαγιάστηκαν. Ο Χριστόφορος Περραιβός τον κατηγορεί γι αυτό, αλλά ο Πουκεβίλ λέει πως εξαπατήθηκε αφού ο Αλή πασάς περί του αντιθέτου του είχε υποσχεθεί. Άλλοι πάλι ιστορικοί είναι αμφίρροποι στην εκτίμησή τους: ο Σιμόπουλος λέει, «Άν παρέδωσε τους Πρεβεζάνους στο φάσγανο του Αλή ενσυνείδητα ή γιατί τον παραπλάνησε ο βεζύρης με τις υποσχέσεις του είναι άγνωστο».
Ο Π. Ζερλέντης λέει για τον Περραιβό, «τυφλωμένος υπό του πάθους της διαβολής, και ανήκων εις την αντικειμένην μερίδαν των υπ΄αυτού διαβαλλομένων προσώπων προσπαθεί ακρίτως και ασυστόλως κατά τε των μητροπολίτων Ιγνατίου και Ιεροθέου», παρατίθεται στο Σιμόπουλος, σελ. 147–148, υπόσ. 4.
Ιούλιο του 1809
Διοικητής είναι ο Φώτος Τζαβέλας, με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη και υποδιοικητής (?) ο Χριστόφορος Περραιβός, με το βαθμό του ταγματάρχη.
Μετά το θάνατο του Καραϊσκάκη, ο Περραιβός τέθηκε υπό τις διαταγές του Υψηλάντη και τον ακολούθησε στις εκστρατείες του εναντίον των Τούρκων.
Σημ.: Πάντα υποδιοικητής… Να γνωρίζει τα πάντα, (!) να επηρεάζει διοικήσεις και να μην έχει ευθύνη για τίποτε…
(Μήπως το δέλεαρ ήταν ότι θα τους γράφει την ιστορία;)
Μετά την ίδρυση του Ελληνικού Βασιλείου διορίσθηκε συνταγματάρχης στη Βασιλική φάλαγγα. Στις 18 Μαρτίου του 1844 ο Βασιλεύς Όθωνας του απένειμε τον βαθμό του υποστράτηγου.
Σε όλη την … «στρατιωτική καριέρα» δεν αναφέρεται να έκανε κάτι σημαντικό ενώ δεν σημείωσε νίκη ως υποδιοικητής, παρά μόνο συντριπτικές ήττες (μάχη του Πέτα).
Ο Περραιβός πέθανε στην Αθήνα πάμπτωχος στα 90 του χρόνια στις 4 Μαΐου 1863 αφήνοντας πίσω του ένα μοναδικό, αν και αμφιλεγόμενο για την ιστορική του ακρίβεια, συγγραφικό έργο. Μετά από λίγους μήνες έκδωσε το βιβλίο του ο Λ. Κουτσονίκας
Από το επίσημο κράτος δεν πήγε στην κηδεία του κανείς.
Πήγαν μόνο 3-4 αξιωματικοί, ο Λ. Κουτσονίκας και ένας Τζαβέλλας
Ως γνωστό οι περισσότεροι ήρωες είτε πέθαναν στα πεδία των μαχών, νέοι,
είτε φυλακίστηκαν στα γεράματα
είτε μετρούσαν τις πληγές τους
είτε ζητιάνευαν για να ζήσουν
είτε ήσαν ανάπηροι.
Τα παραπάνω είναι ιστορικά αποσπάσματα….
Καθότι δεν είμαι ιστορικός επιστήμων, προσπάθησα να φωτίσω, ό,τι ομιχλώδες επισήμανα ερευνών αποσπάσματα που αφήνουν ερωτηματικά από τον βίο και την πολιτεία του ανθρώπου που έβγαλε προδότη ένα παλικάρι (όπως αποδεικνύεται από την ιστορία), σαν τον Πήλιο Γούση. Επάνω στην «προδοσία του», στηρίχτηκαν τόσοι γνωστοί ιστορικοί και παίχτηκαν τόσα θεατρικά και κινηματογραφικά δράματα! Αυτό οφείλεται βεβαίως στην τροποποίηση της 2ης έκδοσης του βιβλίου του Χρ. Περραιβού ο οποίος απετέλεσε «πηγή».
Αποκαταστάθηκε δε η μνήμη του Πήλιο Γούση τα τελευταία χρόνια, ενώ ακόμη, δεν έγινε ευρέως γνωστό ως σήμερα.
Σημ.: Προσπάθησα να φτιάξω άλλη μία (άγνωστη ίσως) άποψη, από «τα πεταμένα στην άκρη» κομμάτια του παζλ «Περραιβός».
– ΓΕΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
ΥΠΟ ΛΑΜΠΡΟΥ ΚΟΥΤΣΟΝΙΚΑ. 1863
– http://el.wikipedia.org/wiki/Ρήγας_Φεραίος
– Πάνου Δημ. Τζιόβα, «Ο Πήλιο-Γούσης-Ο μύθος της προδοσίας-Αποκατάσταση»
– http://el.wikipedia.org/wiki/Ιγνάτιος_Ουγγροβλαχίας

Συναυλία αφιέρωμα στον Μάρκο Βαμβακάρη

 

20η Μεγάλη Γιορτή Πολυφωνικού Τραγουδιού

Το Πολυφωνικό Καραβάνι γιορτάζει τα 20 χρόνια του
προσκαλώντας στην μεγαλύτερη, διαχρονικά, γιορτή πολυφωνίας!
Με την υποστήριξη της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας.
Το Πολυφωνικό Καραβάνι γιορτάζει φέτος τα 20 χρόνια του, προσκαλώντας στο μεγαλύτερο, διαχρονικά, πολυφωνικό αντάμωμα στην Αθήνα, την 20η Μεγάλη Γιορτή Πολυφωνικού Τραγουδιού, το Σάββατο 22 Ιουνίου, στις 9 μμ, στο Θέατρο Πέτρας, στην Πετρούπολη!
20 χρόνια Πολυφωνικό Καραβάνι, 20η Μεγάλη Γιορτή, 20 και οι συμμετοχές, πρώτη φορά τόσες πολλές, στην πιο μεγάλη και γενναιόδωρη γιορτή πολυφωνίας.

Συμμετέχουν οι πολυφωνικοί όμιλοι και τα σχήματα:
«Κυράδες της Άνω Δερόπολης», Αετόπετρα, «Δελβινιώτικα», «Ισοκράτισσες», Κοσοβίτσα, «Πεντάτονο» (Β. Κώτσου), «Χαονία».
Οι όμιλοι της Ομοσπονδίας Μουργκάνας, των συλλόγων Βορειοηπειρωτών «Χάονες», Πολιτιστικής Ένωσης «Βουθρωτό», Συνδέσμου Ηπειρωτών Ζωγράφου, Συλλόγου Ηπειρωτών Ηλιούπολης, Αδελφότητας Δίβρης.
Το Εργαστήρι Πολυφωνίας της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας και το «Πολύφωνο» του Κέντρου Ελληνικής Μουσικής «Φοίβος Ανωγειανάκης». Το σύνολο «Ιώ» σε πολυφωνίες του Βώλακα Δράμας, της Κέρκυρας και της ελληνόφωνης Κάτω Ιταλίας. Το πολυφωνικό σχήμα Αλβανών μεταναστών LOT KURBETI και το βουλγάρικο πολυφωνικό σύνολο RODINA.
Δίπλα στις μαγικές, πολύφωνες φωνές, η ηπειρώτικη κομπανία του Λευτέρη Γκιώκα να ορίζει την αρχή και το μέτρο με το ηπειρώτικο μοιρολόι και να μας παρακινεί σε μεγάλους, κυκλωτικούς χορούς στην κορύφωση της γιορτής. Μαζί μας και η Θρακιώτικη ζυγιά του Χρίστου Δανάκη, με την πολυφωνία της γκάιντας.
Ανταμώνουμε πρώτη φορά τόσοι πολλοί κι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να γιορτάσουμε τα 20 χρόνια του Πολυφωνικού Καραβανιού! Γιατί ο θεσμός αυτός, έχοντας με συνέπεια αφιερωθεί στην έρευνα, την προβολή και την μεταλαμπάδευση του πολυφωνικού τραγουδιού, έχει καθοριστική συμβολή στην άνοιξη της πολυφωνίας, με την δημιουργία νέων πολυφωνικών ομίλων, την μύηση πολλών νέων ανθρώπων στην πολύτιμη πολυφωνική κληρονομιά.
Φέτος το Πολυφωνικό Καραβάνι αξιώθηκε μια μέγιστη αναγνώριση. Εδώ και λίγους μήνες αποτελεί την πρώτη, διαχρονικά, πρόταση της Ελλάδας για τον Παγκόσμιο Κατάλογο Καλών Πρακτικών Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO! Στον κατάλογο αυτό έχουν μέχρι τώρα εγγραφεί μόλις είκοσι πρακτικές από όλο τον κόσμο. Στον φάκελο της πρότασης αναγνωρίζουν την συμβολή τους και το έργο τους όλοι οι πυρήνες πολυφωνίας που ανταμώνουνε στην Πέτρα, στην μεγαλύτερη, διαχρονικά, γιορτή της Κοινότητας Πολυφωνίας.
Η Μεγάλη Γιορτή Πολυφωνικού Τραγουδιού πραγματοποιείται σε διοργάνωση της «Άπειρος» (Πολυφωνικό Καραβάνι), με την στήριξη της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδας.
Η προπώληση έχει ήδη ξεκινήσει στην τιμή των 8 ευρώ, τιμή που θα ισχύσει και στο ταμείο του Θεάτρου για φοιτητές, ανέργους, οικογένειες, συλλόγους (ομαδική αγορά). Τα παιδιά μέχρι 15 χρονών δεν θα πληρώσουν εισιτήριο.
Το Σάββατο 22 Ιουνίου ανταμώνουμε στο Θέατρο Πέτρας!
Στην πιο όμορφη, την πιο μεγάλη γιορτή πολυφωνίας.

Γιορτές Σουλίου 9 Ιουνίου 2019

 

Γράφει ο Σωτήρης Λ. Δημητρίου

Φέτος λόγω εκλογών άλλαξε το καθιερωμένο «τελευταία Κυριακή του Μάη», για τις γιορτές στο Σούλι. Έχοντας την Θεσ(η)πρωτων από τους αρχαίους χρόνους, έτσι και στην Τουρκοκρατία, με τον Διονύσιο φιλόσοφο οι Θεσπρωτοί ξεκίνησαν πρώτοι την επανάσταση. Ακολούθησε το Σούλι το οποίο τιμάει η Θεσπρωτία και ολόκληρη η Ελλάδα!
Ο «ψηλός φράχτης» από βουνά είναι εκεί και μας περιμένει, να τιμήσουμε τους απλούς ανθρώπους που ανέβηκαν εκεί πάνω, τους σκληρούς μαχητές, που δεν διδάχτηκαν, πατριωτισμό και ελευθερία αλλά βίωναν με αυτό από την γέννα τους.
Οι αξίες αυτές πήγαν από πατέρα σε γιο και από παππού σε εγγόνι.
Ήταν το αυτονόητο για την ζωή τους και το υπερασπίστηκαν σε όλη την ζωή τους πληρώνοντας όχι φόρους με σκυμμένο κεφάλι, αλλά με αίμα της τιμής και της ελευθερίας!
Πολλοί ιστορικοί έγραψαν, διέγραψαν, παραποίησαν την ιστορία, ηθελημένα ή αθέλητα, όμως οι Σουλιώτες έκαναν το χρέος τους, όπως το αισθανόταν.
Γελάστηκαν από πολλούς δικούς μας – δικούς τους, ξεγελάστηκαν και από εχθρούς! Αγράμματοι, έντιμοι και υπερήφανοι όμως, λίγο ψωμί, νερό και μπαρούτι ήθελαν κατά τις μάχες. Άφησαν παρακαταθήκη την τιμή τους την φιλοπατρία και την παλικαριά, χωρίς φανφάρες και περιαυτολογισμούς. Το Σούλι σαν τόπος έμεινε εδώ, μα τους Σουλιώτες δεν τους χωρούσε πια το Σούλι ούτε ολόκληρη η επανάσταση. Ανέβηκαν στην αιωνιότητα. Έγιναν ιδέα και η αλήθεια του ανθρώπου, για τα ιδανικά της αξιοπρέπειας!
Αν θέλουμε να τιμήσουμε τους Σουλιώτες ας διαβάσουμε πολύ ιστορία, πολύπλευρα και με οδηγό την έρευνα της αλήθειας. Ας σταθούμε ύστερα, να δούμε τα βουνά που περπάτησαν, που θυσιάστηκαν τόσοι δικοί μας άνθρωποι και πατριώτες. Ας σκύψουμε να κοιτάξουμε πού πατάμε στην γη και να πατάμε ελαφριά, διότι κάθε πατημασιά μας, έχει ποτιστεί με αίμα!
Αν θέλουμε να πάμε στο Σούλι μόνο για να δούμε την θεαματική «αναπαράσταση» και να ακούσουμε μόνο ομιλητές και να δούμε χορούς, ας καθίσουμε σπίτι μας. Αυτό σημαίνει ότι νοερά πρέπει να είμαστε δίπλα τους, να νοιώσουμε τις στερήσεις, την αγωνία, τον πόνο, τον θάνατο, τις θυσίες, για να νοιώσουμε ότι είμαστε σε τόπο προσκυνήματος της ελευθερίας! Και ας προβληματιστούμε…
Είμαστε ικανοί να δράττουμε τους καρπούς αυτής της ελευθερίας ή ολισθαίνουμε κάθε μέρα σε κατηφορικές ατραπούς χάνοντας τις αξίες μας, την ιστορία μας, την γη μας και την ίδια την ελευθερία μας;
Ας σκεφτούμε!